Nederlands Dagblad
- 19 oktober 2002 - www.nd.nl
| Lees
het Bode-artikel
Dansen |
door
onze redacteur Reina Wiskerke
In de Bode
van het Heil in Christus vertellen de ouders van
Anne-Wil, die drie jaar geleden zelfmoord pleegde, over wat
ze doormaken. Het blad verschijnt in de kring van de
Vergadering van Gelovigen, en daartoe behoren ze zelf ook.
,,We zijn onze ouders dankbaar dat ze ons verteld hebben van
de Here Jezus. Ze hebben ons laten dopen en we zijn getrouwd
in de Nederlands Hervormde Kerk. We hadden alleen geen
zekerheid van het geloof. Toen we 25 waren, leerden we de
Heer kennen, en toen kwamen we in contact met de
'Vergadering' en zijn daar naartoe gegaan. Eerst voelde dat
heel blij. De blijdschap van kinderen van God te zijn is ook
niet weggegaan, maar we gingen meedoen aan allerlei regels
en beperkingen, uit een soort plichtsgevoel om erbij te
horen. Er was geen ruimte om jezelf te zijn.''
Inge vervolgt: ,,Ik durfde ook niet mezelf te zijn, niet
voor mijn mening op te komen. We wilden altijd dat anderen
goed over ons dachten en konden heel moeilijk nee zeggen.
Die les hebben we later moeten leren. Als onze dochter dat
eerder had meegekregen, waren sommige dingen in haar leven
zeker niet gebeurd.''
Anne-Wil had bij haar moeder het kwartje nog doen vallen,
,,een half jaar voordat ze het leven verliet'' (ze was toen
zeventien jaar). ,,Ze was uit het dakraam gesprongen na het
gebruik van paddo's en hoopte in de hemel te zijn. Ik stond
op haar kamer, en ik wilde niet weg voor de Heer me antwoord
had gegeven over wat er toch aan de hand was. Toen ze weer
thuis was uit het ziekenhuis, zei ik: 'Meid ga toch op een
sport!' Haar eenvoudige woorden: 'Mama, en jij dan?', zal ik
van m'n leven niet vergeten. Toen drong tot me door dat mijn
negatieve zelfbeeld m'n hele leven en dat van haar en wie
niet meer vreselijk beïnvloed had. Ik geloofde wel dat God
mij aanvaard had, maar nooit had ik mezelf, met fouten en
gebreken, aanvaard.''
Haar boodschap voor andere mensen luidt: ,,Dat de cirkel
doorbroken kan worden, en dat je je kinderen op de goede
manier kunt beïnvloeden. En dat er hoop is. Dat je niet
bang moet zijn om de meest afschuwelijke dingen onder ogen
te zien, maar dat je vol verwachting naar de toekomst mag
kijken. Sommige dingen zullen we wel nooit begrijpen, maar
alles staat onder Gods besturing.''
Bij het artikel staan delen uit de brief die Inge onlangs
aan haar dochter schreef. Een citaat: ,,Veel dingen die jij
graag wilde, het had moeten gebeuren toen jij nog leefde. Je
hebt niet meegemaakt dat mijn haar nu kort is en dat ik een
baan heb en mag swingen en zingen voor de Heer in een
Black-American Gospelkoor. Dansen, zei je, dat paste het
beste bij mij. Ik vind het geweldig, vooral omdat die
liederen me zo goed doen.'' (19 oktober 2002) |
Lees
het Bode-artikel
|
|