15 december 2009 - Friesch Dagblad/WillemOuweneel.nl...

In Memoriam mijn vader
Column Willem J. Ouweneel in het Friesch Dagblad

Op maandag 7 december overleed mijn vader, Evert Ouweneel (1916-2009). Hij had een darmafsluiting gehad, waardoor hij op 2 december in het ziekenhuis moest worden opgenomen. De volgende dag werd hij geopereerd, waarbij bleek dat het slechts om een kleinigheid ging. Hij leek ook weer goed op te knappen, maar de operatie bleek voor zijn broze, 93 jaar oude lichaam toch te veel te zijn geweest. In de nacht van zondag op maandag ging hij hard achteruit. Toen ik ’s morgens om 9 uur bij hem was, kon hij al niet meer praten. ’s Middags om 2 uur overleed hij, omringd door bijna al zijn kinderen en schoonkinderen en enkele kleinkinderen. We hebben hem zingend, biddend en bijbellezend tot aan de drempel van de hemel begeleid. Op zaterdag 12 december is hij in Apeldoorn begraven.

Mijn vader was op 24 november 1916 in het Alblasserwaardse dorpje Nieuw-Lekkerland geboren en groeide daar op onder de zeer zware prediking op de rechterflank in de Ned. Hervormde Kerk. Met een lening van een hervormde predikant kon mijn vader het Marnixgymnasium in Rotterdam bezoeken, met de bedoeling daarna theologie te studeren, hoewel hij geen geloofszekerheid bezat. Hij hunkerde naar het evangelie, maar hoorde het niet in de kerk en vond het ook niet bij de oud-gereformeerde ds. Laurens Boone, die ook wel eens op het dorp kwam preken. Hij had een oom die ouderling in de Gereformeerde Gemeente was, maar hem ook niet kon helpen.

Mijn grootvader, Willem Ouweneel, moest van de zware predikers niets hebben en nam mijn adolescente vader mee naar de bijbellezingen van de broeders van de ‘Vergadering van Gelovigen’. Onder hun evangelieprediking vond mijn vader vrede voor zijn ziel op 11 mei 1934, dit jaar precies 75 jaar geleden. De ‘Vergaderingsbroeders’ vertelden hem dat hij nu pas een goede dominee zou kunnen worden. Maar mijn vader vond dat hij in de Hervormde Kerk, waar hij het evangelie niet echt gehoord had, niet langer kon blijven en sloot zich met zijn zeventien jaar aan bij het piepkleine Vergaderingetje in zijn geboortedorp. Dat was bepaald niet de bedoeling van mijn grootvader geweest, en hij betreurde het intens dat zijn zoon geen dominee zou worden. De dominees reageerden nog bozer. De dorpsdominee gooide hem de pastorie uit met de woorden: ‘Met farizeeën kan ik niet praten.’ En de dominee van wie hij de lening ontvangen had, zegde de lening onmiddellijk boos op, zodat mijn vader en grootvader maar moesten zien hoe zij het geld terug moesten betalen.

Mijn vader moest het gymnasium verlaten en een baantje zoeken. Hij heeft zich in de loop der jaren opgewerkt tot sales manager bij het smaak- en reukstoffenbedrijf ‘Naarden International’ (thans Quest International, onderdeel van Givaudan). Hij verdiende daardoor niet alleen meer dan een dominee, maar heeft ook meer gepredikt dan hij als dorpsdominee waarschijnlijk ooit zou hebben gedaan. Hij heeft door het hele land heen gepreekt, van Harlingen tot Heerlen, in zalen, maar ook op straat: hij was een evangelist in hart en nieren. Ook heeft hij in minstens tien andere landen gepreekt. Graag bezocht hij de grote bijbelstudieconferenties van de ‘Broeders’, met name in Duitsland en Zwitserland. Ook schreef hij vier boeken (o.a. over het evangelie, over het avondmaal en over het boek Spreuken), stond hij mede aan de wieg van de Evangelische Omroep (hij heeft in jongere jaren vele radiolezingen gehouden) en sprak hij o.a. op rally’s van Youth for Christ.

Dat is allemaal lang geleden; de laatste jaren van zijn leven kwam hij zijn stoel bijna niet meer uit. Daar zat hij, altijd tussen twee grote stapels boeken. Wat een zegen dat hij tot het eind heeft kunnen lezen! Mijn moeder was hem in 2001 ontvallen; hij heeft jaren in eenzaamheid doorgebracht, wat onze bezoeken niet konden verhelpen.
Toen hij stierf, liet hij exact vijftig nazaten na: zes kinderen, 22 kleinkinderen en 22 achterkleinkinderen.