Waarom Israël verliest de informatie-oorlog
Israel, 20 augustus 2014
door Caroline Glick
Voor de meeste Israëli's is de internationale conversatie over Gaza onbegrijpelijk.
Hier gingen we gewoon door, en letten op onze eigen business.
Vervolgens, op een heldere nacht in juni, geheel uit het niets, kwamen Palestijnse terroristen die stalen, moordden en de lichamen verborgen van drie van onze kinderen toen ze op weg van school naar huis waren.
Voordat we adem konden halen van die gruweldaad, begonnen ze met beschietingen van onze grote bevolkingscentra met duizenden raketten, granaten en mortieren, en infiltreerden onze gemeenschappen langs de grens met Gaza via ondergrondse tunnels om ons te ontvoeren en te vermoorden.
En terwijl de Palestijnen al deze dingen deden, gebruikten ze hun burgerbevolking en de lichamen van de buitenlandse pers als menselijke zandzakken. Ze bevolen hun eigen mensen in hun huizen te blijven van waaruit Hamas, Fatah en de Islamitische Jihad-terroristen hun raketten en mortieren lanceerden op Israël. En ze lanceerden raketten op Israëlische steden van net buiten het hotel waar de buitenlandse journalisten verbleven.
Het is niet nodig een PhD-doctoraat te nemen om te begrijpen wat het spel is. En Israëli's - zelfs vele met PhD [doctor filosofie] - begrijpen wat er gebeurt.
Dit is de reden waarom zo veel Israëli's in het geweer zijn gekomen over de mislukking van onze regering om de impact van de muur van leugens die de conversatie over Israël in de westerse wereld bevat.
De reflexmatige reactie van veel Israëli's op de aanblik van de ambtenaren van de VN, CNN-omroepers en New York Times-reporters die ons beschuldigen van het plegen van oorlogsmisdaden is aan onszelf te wijten.
Onze hasbara (publieke diplomatie) is een catastrofe, onze verdedigers zijn incompetente idioten, we kreunen en schreeuwen.
Maar de waarheid is niet zo eenvoudig. Onze sprekers zijn veel beter geworden in de afgelopen jaren. Sommige, zoals de ambassadeurs Ron Dermer en Ron Prosor, en IDF luitenant-kolonel Peter Lerner, zijn uitstekend.
Publieksdiplomatie inspanningen van Israël in het ongelijk gesteld in het doordringen, laat staan dat de ontmanteling van de bouwwerk van leugens die het westerse verhaal over de Palestijnse oorlog vormt tegen ons omdat onze onderliggende strategie voor kampen met het gericht is op het verkeerde doel.
Onze PR-goeroes definieerden ons hasbara-doel als het effectief naar buiten krijgen van ons verhaal. Om dit te doen, heeft Israël geopereerd in twee parallelle sporen. Eerst hebben we geprobeerd ons beleid aan te passen en vast te houden aan wat we waarnemen als de eisen van het Westen.
We hebben in de militaire geschiedenis ongekende maatregelen gebruikt om de Palestijnen te beschermen tegen hun gekozen leiders, die hen gebruiken als veevoer in hun propaganda oorlog tegen Israël.
Er is geen precedent in de geschiedenis van de oorlogvoering van Israëls praktijk van waarschuwen van Palestijnen als het gaat om civiele installaties die Hamas op onrechtmatige wijze heeft gebruikt om Israël aan te vallen.
Bovendien heeft Israël interpretaties van de wetten van de oorlog aanvaard. Zoals de misleidende bewering dat van Israël geëist wordt om gratis elektriciteit te leveren aan Gaza - - wat geen enkele relatie met het internationale recht heeft.
De tweede component van het naar buiten krijgen van ons verhaal is de ontwikkeling van de soort blits en media-vriendelijk PR-apparaat dat het begin en het einde is van een succesvolle media-strategie. Er is geen buitenlands pers-korps meer vertroeteld dan de buitenlandse pers-korps in Israël. Geen enkele regering is actiever op social media sites dan Israël.
En toch, voor al onze inspanningen benoemde de Mensenrechtencommissie van de VN een open hater van Israël, die geen probleem heeft met Hamas, om een nep-onderzoek naar denkbeeldige oorlogsmisdaden van de IDF's te verrichten.
Voor al onze inspanningen demoniseren The New York Times, de MSNBC, de Europese media, CNN en al de rest, onze soldaten en leiders. Ze negeren het feit dat alles wat Hamas en haar bondgenoten in Fatah, en de Islamitische Jihad doen, oorlogsmisdaad is - van het oproepen tot vernietiging van Israël en het schieten van raketten op burgerbevolkingscentra, tot het schieten van raketten van buiten het hotel waar hun reporters blijven in Gaza.
Zo wanhopig zijn we vanwege enige waarheid in de rapportage dat we als een grote overwinning aangrijpen het feit dat een Wall Street Journal- verslaggever aardig genoeg was om te tweeten dat hij een Hamas-leider in het Shifa ziekenhuis interviewde.
Een toevallige blik op de berg van vervormde en eenvoudig valse verhalen die gerapporteerd zijn over Israël en zijn vijanden maakt duidelijk dat op z'n minst het grootste deel van de westerse media geen zorg heeft over de waarheid. Het feit dat ze verslaggevers naar Israël en Gaza stuurden, betekent niet dat ze wilden dat die verslaggevers publiceren wat er gaande is.
De verslaggevers wisten wat ze moesten zeggen, voordat ze zelfs maar op het vliegtuig naar Israël stapten. Het is waar, Hamas heeft openlijk toegegeven dat het de buitenlandse pers verboden is zijn terroristen en hun oorlogsmisdaden te filmen. En met een paar zeldzame uitzonderingen had de media geen probleem met de Hamas-regels.
Zo ook heeft de Mensenrechtenraad van de VN niet besloten om een onderzoekscommissie te vormen om Israël te criminaliseren, want we waren niet goed genoeg om te tonen hoever we gaan om de inwoners van Gaza te beschermen tegen hun gekozen leiders. En de UNHRC benoemde niet William Schabas, die heeft opgeroepen dat premier Binyamin Netanyahu zou worden berecht voor oorlogsmisdaden, om zijn strenge kamer te leiden, omdat het niet de persvrijheid kreeg om te bewijzen dat Israël handelt in overeenstemming met het internationaal recht.
De media, de US State Department en de VN vallen Israël aan voor misdaden die Hamas begaat, omdat ze vasthouden aan een verhaal waarin Israël de schuld is van de wens haar vijanden om het te vernietigen.
Zoals de VN, The New York Times en president Barack Obama het zien, is Israël de schuld, omdat het inherent schuldig is naar zijn aard.
Het Witte Huis en het ministerie van Buitenlandse Zaken kan Israël beschuldigen van het voeren van een "volstrekt onverdedigbaar" en "schandelijk" aanval tegen een UNRWA-school, wanneer een dergelijke aanval niet eens heeft plaatsgevonden, en als het was gebeurd zou het totaal verdedigbaar zijn geweest, want voor zover ze zijn betrokken, zoals Martin Indyk beweerde in mei, is het recht van Israël om te bestaan afhankelijk van onze bereidheid om hun geloof te accepteren dat we zijn inherent moreel vervormd zijn en behoefte hebben aan richting door onze superieuren.
Netanyahu is Schabas' "favoriet [om geplaatst te worden] in de beklaagdenbank van het Internationaal Strafhof," omdat Netanyahu de gekozen leider is van de moreel misvormde Joodse staat.
Gezien deze situatie is het duidelijk dat de publieke diplomatieke inspanningen van Israël zijn gericht op het verkeerde doel.
Het doel van hasbara kan niet voldoen aan de wensen van The New York Times hoofd van het bureau Jodi Rudoren betreffende de waarheid, want het probleem is niet een van onwetendheid. Het probleem is dat ze de waarheid als een belemmering beschouwen om hun doel: het melden van het verhaal van de Israëlische criminaliteit.
In plaats van te streven naar onderwijzing, moeten we werken aan de manipulatie van de Rudorens van deze wereld naar het beschermen van de waarheid.
Bijvoorbeeld, er is geen reden om verslaggevers die duidelijk toegewijd zijn om de waarheid te verbergen en die toegang hebben tot nationale leiders en militaire commandanten te voorzien. Laat ze hun eigen bronnen vinden. Israël is een vrij land. Er is geen reden om The New York Times uit te nodigen voor een persconferentie door IDF-commandanten.
Een ander cruciaal element in een strategie voor het forceren van vijandige media en internationale organisaties die kampen met de waarheid, is gebeurtenissen creëren die ze niet kunnen negeren.
Zo moet bijvoorbeeld de belangrijkste militaire aanklager samen met de staatsaanklager Hamas, de Islamitische Jihad en Fatah leiders aanklagen met betrekking tot oorlogsmisdaden en de relevante Israëlische rechtbanken moeten beginnen met berechting van de zaken.
De Knesset moet beraadslagingen beginnen over een wetsvoorstel om UNRWA te strippen van zijn juridische immuniteit, als een eerste stap om haar personeel ten koste van het verstrekken van materiële steun aan terrorisme.
Het is waar, dergelijke acties zullen worden onthaald met gehuil van veroordeling en hysterische verwijten van alle gebruikelijke figuren.
Maar in ieder geval zullen ze het hebben over Palestijnse oorlogsmisdaden. Minstens zullen zij worden gedwongen te erkennen dat de UNRWA een kracht is van destabilisatie en radicalisering, en niet van stabilisatie en gematigdheid in het Arabische conflict met Israël.
Onze leiders en woordvoerders kunnen de informatie-oorlog niet winnen door zichzelf te toe te wijden aan het wijzen op de hypocrisie van het Westen en de dubbele moraal, of de rang van leugenachtigheid en fanatisme dat staat in de kern van hun benadering van Israël.
Niemand heeft ooit een oorlog gewonnen door het spelen van de verdediging. En we zullen deze ook niet winnen door uit te leggen waarom we geen oorlogsmisdadigers zijn.
We zullen alleen beginnen vooruitgang te boeken wanneer we het doel definiëren van ons hasbara [publieke diplomatie], zoals het dwingen van een onwillige media en internationale gemeenschap om de waarheid te bespreken door het nemen van weloverwogen acties, die ervoor zorgen dat het voor hen onmogelijk wordt om die te negeren.
De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].
[ Oorspronkelijk gepubliceerd in The Jerusalem Post. ]
(Vertaald door Harry Sleijster)