Veilig vanwege geïsoleerd te zijn
Israel, 31 oktober 2014
door Caroline Glick
Yehudah Glick besteedde het betere deel van de laatste 20 jaar aan het opkomen voor het recht van de Joden om op de Tempelberg in Jeruzalem te bidden.
Woensdagavond stuurden de Palestijnen een huurmoordenaar naar Jeruzalem om hem te doden.
En vandaag ligt Glick in een coma in het Shaare Zedek Medical Center.
Twee mensen dragen directe verantwoordelijkheid voor deze terroristische aanslag: de schutter en de Palestijnse president en PLO leider, Mahmoud Abbas. De schutter schoot Glick, en Abbas vertelde hem om Glick te schieten.
Abbas verheerlijkt routinematig de terroristische moord op Joden, en financiert terrorisme met de door de VS en Europa gefinancierde begroting van de PA.
Maar het is niet vaak dat hij direct aanzet tot het vermoorden van Joden.
Maar
twee weken geleden deed Abbas precies dat. Sprekend tot Fatah-leden verwees hij naar de Joden die wensen op de heiligste plaats van het Jodendom te bidden, als "kolonisten". Hij vertelde vervolgens zijn publiek, dat ze op de Tempelberg moeten blijven te allen tijde om de Joden te blokkeren om het te betreden.
"We moeten voorkomen dat zij [de Tempelberg] op enigerlei wijze betreden... Zij hebben niet het recht om [het] te betreden en te ontheiligen. We moeten hen tegenstaan en onze heilige plaatsen verdedigen," zei hij.
Zoals Palestinian Media Watch donderdag meldde, dat in de drie dagen voorafgaand aan de aanslag op Glick, zond het PA-televisiestation een oproep van Abbas uit om Joden aan te vallen, die geprobeerd hadden om de Tempelberg 19 keer te betreden.
Terwijl Abbas zelf verantwoordelijk is voor de aanslag op Glick, heeft hij een belangrijke medestander, de regering-Obama. Sinds Abbas voor het eerst de opdracht aan Palestijnen gaf om Joden aan te vallen, zijn er twee terreuraanslagen in Jeruzalem geweest. Beide hebben Amerikaanse burgers onder hun slachtoffers geëist. Maar de regering-Obama heeft geweigerd de oproep Abbas om Joden te vermoorden te veroordelen, hetzij vóórdat het leidde tot de eerste terroristische aanslag, of sinds Glick werd neergeschoten, woensdagavond.
Niet alleen het Witte Huis en het State Department weigerden Abbas te veroordelen voor het overhalen tot de moord op Joden. Ze hebben hem geprezen en Israël en zijn gekozen leider aangevallen. Met andere woorden, zij doen niet alleen niets, maar zij belonen actief de agressie van Abbas, en zo moedigen zij het aan.
Sinds Abbas de Palestijnen opriep om Joden te doden, heeft het Witte Huis en het State Department Israël beschuldigd van het verminderen van het vooruitzicht van vrede door te weigeren om enorme concessies aan Abbas te doen. De concessies die de Amerikanen eisen, omvatten het accepteren van de etnische zuivering van alle Joden uit het land dat zij voorzien dat deel zal gaan uitmaken van een toekomstige Palestijnse staat; het ontkennen dat Joden rechten hebben op hun wettige woningen in overwegend Arabische wijken; en het intrekking van stedenbouwkundige procedures in Joodse wijken in Jeruzalem, die gebouwd zijn binnen de gebieden van de stad van welke Israël de controle overnam van Jordanië in 1967.
De VS beweert dat het grote invloed heeft over de Palestijnen. Als dit waar is, dan maken de officiële vieringen
door Fatah van de moordpoging op Glick wel duidelijk, dat de invloed opzettelijk wordt uitgeoefend op een negatieve manier. De Amerikanen stimuleren de Palestijnen om
nog gewelddadiger, radicaler en extremer te zijn met hun eisen aan Israël en hun verbreiding van Jodenhaat.
De regering-Obama is medeplichtig aan het Palestijnse terrorisme vandaag. En het doet dat nadat het de afgelopen zomer steun gaf aan Hamas en zijn
staatssponsors Qatar en Turkije met hun illegale oorlog tegen
Israël.
Bovendien is het belangrijk te weten dat de meest schandalige uitspraken die de regering tot nu toe tegen Israël heeft gedaan, kwamen na de eerste terroristische aanslag in Jeruzalem, die rechtstreeks door Abbas' oproep om Joden te vermoorden geïnspireerd was.
De meest schandalige uitspraken die de regering over Israël maakte, kwamen natuurlijk deze week samen met het Atlantic Jeffrey Goldberg-verslag van de naamloze senior medewerker van de Obama-regering dat premier Benjamin Netanyahu een "kippenstront" en een "lafaard" noemde. Ze beschreven ook een regering in een staat
van "wit-hete woede" tegen Netanyahu en zijn regering. Die uitspraken werden dus gedaan nadat de drie maanden oude Chaya Zissel Braun, een Amerikaanse baby, werd vermoord door een Palestijnse terrorist in Jeruzalem in een door Abbas opgehitste aanval.
Het meest pijnlijke aspect van Goldberg's citaten is dat deze profane schoolplein opstokerij
van persoonlijke aanvallen tegen Israël's gekozen leider, het mildste deel was van het verhaal.
Het meest verontrustende ding van deze gootpraat is wat ze ons vertellen over Israëls rol in hoe Obama zijn politieke kaarten beoordeelt als ze betrekking hebben op zijn nucleaire onderhandelingen met Iran.
De senior regeringsambtenaren noemden Netanyahu een lafaard, omdat hij onder andere redenen niet de nucleaire installaties van Iran gebombardeerd heeft.
En nu kraaiden ze dat het te laat is voor Israël om iets te doen om Iran te stoppen.
Ze zijn blij met deze beweerde gang van zaken, want nu is Obama vrij om een deal met de Iraniërs te maken, die hen in staat stelt om nucleaire wapens te ontwikkelen.
De obscene retoriek die ze in hun karakterisering van Netanyahu goedgekeurd hadden, kwam niet vanwege "wit-hete woede". Het was een berekende zet. Obama weet dat hij is gezwicht voor elke belangrijke rode lijn die hij vaststelde,
en die hij verdedigen zou in de nucleaire gesprekken met Iran.
Obama heeft ervoor gekozen om Netanyahu te demoniseren en Israël te hekelen als een middel om het debat over Iran te veranderen in een discussie over Israel. Het feit dat de onzinpraat over Netanyahu een voorbedachte poging was om de conversatie over Iran te verlammen, wordt verder belicht door het feit dat Obama weigerde om maatregelen te nemen tegen de ambtenaren die de verklaringen deden.
Hij is niet van plan om hen te straffen voor het uitvoeren van zijn beleid.
Obama weet dat na de tussentijdse verkiezingen van volgende week, hij waarschijnlijk zal worden geconfronteerd met een Republikeins gecontroleerd Huis en Senaat. Hij heeft geen inhoudelijke verdediging tegen aanvallen op zijn beleid om 's werelds meest actieve sponsor van het terrorisme nucleaire wapens te laten verwerven. De dreiging die een met kernwapens bewapend Iran vormt voor de VS is
zeer vanzelfsprekend voor de meeste mensen die aandacht besteden aan buitenlandse zaken.
Omdat hij het inhoudelijke debat niet kan winnen, wil hij van onderwerp veranderen door te doen alsof het enige land dat zich tegen Irans nucleaire wapenprogramma verzet, Israël is, en wat zijn senior-adviseurs insinueerden aan Goldberg was blijkbaar bluffen over het gevaar. Immers, als het een reden tot bezorgdheid was, zou Netanyahu Iran drie jaar geleden gebombardeerd hebben in plaats van te proberen om Obama tegemoet te komen.
Als gevolg daarvan heeft elke congres oppositie tegen zijn deal geen zin, en daarom moet dat het resultaat zijn van de snode Israël-lobby's om het Congres te regelen. Trouwe Amerikanen, net als Obama, moeten bestand zijn tegen de laffe, de macht grijpende oorlogszuchtige Joden, onder leiding van de hoofd-lafaard Netanyahu.
Met andere woorden, met het hekelen van Netanyahu en Israël heeft de regering-Obama besloten om Jodenhaat te gebruiken als politiek wapen om haar beleid van medeplichtigheid aan het Palestijnse terrorisme
én het mogelijk maken van Iran's nucleaire wapenprogramma te verdedigen.
Er zijn hachelijke berichten aan het Israëlische volk en onze leiders ingebed in het Goldberg artikel.
Ten eerste, de ongebreidelde aanvallen tegen Israëls democratisch gekozen en tevens populaire premier laten ons zien dat wanneer we worden geconfronteerd met een inherent vijandige regering, dan is het loon van verzoeningspogingen: minachting.
Geen Israëlische leider heeft meer gedaan om een Amerikaanse regering te verzoenen, dan Netanyahu heeft gedaan om Obama te sussen. Tegen de oppositie van zijn partij in en van het grote publiek, maakte Netanyahu in 2009 een buiging voor de vraag van Obama om het doel van de oprichting van een Palestijnse staat te omarmen.
Tegen de oppositie van zijn partij in en van het grote publiek, maakte Netanyahu in 2010 een buiging voor de vraag van Obama en bepaalde bovendien het officiële 10-maanden durende moratorium op Joodse eigendomsrechten op land voorbij de 1949 wapenstilstandslijnen; en bepaalde later nog eens een onofficieel moratorium op die rechten.
En Netanyahu boog voor de druk van Obama om moordenaars vrij te laten uit de gevangenis en voerde onderhandelingen met Abbas, die alleen maar Abbas versterkten in zijn politieke oorlog van delegitimeren en isoleren van Israël.
En voor al zijn inspanningen om Obama te sussen, stookt de regering vandaag het Palestijnse terrorisme en
de politieke oorlogsvoering op.
Met betrekking tot Iran sprak Netanyahu af om mee te spelen met het nep-sanctiebeleid van Obama, en boog voor Obama's eis om de nucleaire installaties van Iran niet aan te vallen. Dit alles veroorzaakt lijden aan het Iraanse volk, terwijl
het aan het regime een vier-en-een-half jaar geeft van min of meer onbelemmerd werken aan zijn nucleaire programma.
Netanyahu heeft alleen maar in aas gebeten nadat Obama de interim nucleaire deal met Iran ondertekende in november vorig jaar, waar hij heel effectief de winkel opgaf.
En voor al de Hercules-inspanningen van Netanyahu om Obama te sussen, vond Netanyahu slechts openlijke spot als een lafaard door senior regeringsambtenaren die snoven dat het nu te laat voor hem was om Obama te stoppen met het bestraten van de open weg van Iran naar een nucleaire macht.
Een van de pluspunten van Netanyahu's herhaalde pogingen om Obama te behagen, was gericht op het veiligstellen van de Amerikaanse steun voor Israël bij de VN-Veiligheidsraad. En nu, volgens hogere regeringsambtenaren, heeft Obama besloten om zijn laatste twee jaar in zijn kantoor door te brengen met
het weigeren van een veto bij anti-Israël-resoluties in de Veiligheidsraad.
Om een strategie te formuleren voor het omgaan met Obama in de komende twee jaar, moeten Israëliërs eerst heel diep ademhalen en erkennen dat hoe slecht de dingen ook gaan worden, dat niets wat Obama tegen ons zal doen in de komende twee jaar,
net zo gevaarlijk is als wat hij al gedaan heeft. Geen anti-Israël-resolutie van de Veiligheidsraad en geen Obama-kaart van de grenzen van Israël zal Israël zo veel in gevaar brengen als zijn faciliteren van het nucleaire programma van Iran.
Hoe onaangenaam anti-Israël-resoluties van de Veiligheidsraad ook zijn, en hoe onaangenaam een Obama-raamwerk voor
definitieve grenzen van Israël ook zal worden, gezien de korte duur van zijn resterende
ambtstermijn, zal het hoogst onwaarschijnlijk zijn dat een van zijn maatregelen blijvende impact zal hebben.
In ieder geval, ongeacht hoe schokkend dergelijke resoluties kunnen zijn, Goldberg's artikel maakte duidelijk dat Israël geen concessies aan Obama zou moeten
doen in ruil voor een omkering van zijn plannen. Concessies aan Obama doen alleen maar zijn minachting voor ons escaleren.
Met dit in het achterhoofd zijn de vereiste acties voor Israël, die volgen op de waarschuwingen van Goldberg's bronnen, vrij eenvoudig.
Eerst, in de omvang van de capaciteit die Israël heeft om de nucleaire installaties van Iran te beschadigen, moet Israël meteen handelen. Die capaciteit mag niet worden opgeslagen voor een gunstiger politiek ogenblik.
De enige klok waar Israël op moet letten is de nucleaire klok van Iran.
Wat betreft de Palestijnen... Of Netanyahu's bereidheid om tegen Obama op te staan nu voortkomt uit een groeiend vooruitzicht van nationale verkiezingen of uit zijn eigen vaststelling dat het geen zin heeft om te proberen Obama nog te sussen, het is een feit dat dit het enige pragmatische beleid voor hem is om te volgen.
De juiste reactie op de aanslag op Yehudah Glick is om Joden vrijheid van godsdienst toe te staan op de Tempelberg. De juiste reactie op de nucleaire onderhandelingen van Obama is een bom in Natanz. Obama zal boos zijn op Israël voor het nemen van dergelijke stappen. Maar hij is
al boos op Israël vanwege het zich terugtrekken. In ieder geval, als we onszelf verdedigen, zullen we veilig zijn, en onderwijl geïsoleerd, in plaats van onveilig
terwijl we geïsoleerd zijn.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The Jerusalem Post.
De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].
(Vertaald door Harry Sleijster)