Antwoorden op de slachting
Israel, 21 november 2014
door Caroline Glick
Wat we vandaag de dag zien in Jeruzalem is niet slechts het Palestijnse terrorisme. Het is islamitische jihad. Niemand vindt het leuk om
dit toe te geven. De tv-verslaggevers noemen het het slechtst mogelijke scenario, want er is geen manier om het te kalmeren. En het is
ook niet redelijk te verklaren.
Dus wat is er nieuw aan?
De afschuwelijke waarheid is dat elk van de anti-joodse slachtingen die gepleegd zijn door onze Arabische buren, in meer of mindere mate aangemoedigd zijn door islamitische Jodenhaat. Het enige verschil tussen de laatste honderd jaar en nu, is dat vandaag de dag onze op ontspanning georiënteerde elite het moeilijker vindt om het voor de hand liggende feit aan de kant te zetten dat we niet onze vijanden kunnen paaien.
Het was geen "provocatie" door Joden wat twee Jeruzalemse Arabieren
ertoe dreef om hakmessen te nemen en een geweer, en rabbijnen in aanbidding te slachten als schapen en dan hun lichamen te verminken.
En geen "frustratie" over een "gebrek aan vooruitgang" in het "vredesproces" kan mensen aanmoedigen om
joodse baby's te overrijden, of te pogen een Joodse burgerrechtenactivist te vermoorden.
De reden dat deze terroristen hebben besloten om Joden te doden, is dat ze aanstoot nemen aan het feit dat in Israël de Joden vrij zijn. Ze nemen er aanstoot aan, omdat ze hun hele leven hebben geleerd dat Joden moeten leven van hun barmhartigheid, of sterven door hun zwaard.
Ze doen dat omdat ze geloven, zoals vorige week de voormalig Jordaans Minister-President Ya'qub Qarash op de Palestijnse televisie
zei: "...dat christenen en moslims moeten samenwerken om de aanwezigheid van Joden in 'Palestina' verbieden en te garanderen dat "geen enkele Jood in Jeruzalem zal blijven."
Onze buren wordt geleerd dat in het jaar 628 Mohammed, de stichter van de islam, het verdrag van Hoedaibia ondertekende als een truc om tijd te kopen, gedurende welke hij het machtsevenwicht tussen zijn leger en de Joden van Kuraish zou
kunnen veranderen. En 10 jaar later, nadat zijn leger de overhand had gekregen, vernietigde hij de Joden.
Door de 130-jarige geschiedenis van het moderne zionisme heen, werd de islamitische Jodenhaat tegengehouden door twee krachten: de wens van veel Arabieren om in vrede met hun Joodse buren te leven; en het vermogen van de Israëlische autoriteiten - en voor hen de Britse autoriteiten - om de plaatselijke Arabische moslims ervan te weerhouden aan te vallen.
Het monopolie van het Arabisch-islamitische leiderschap heeft altijd behoord aan de intolerante fanatici. Ondersteuning
ten behoeve van samenwerking is altijd de keuze van individuen.
De eerste daad van Haj Amin el-Husseini's als de grondlegger van de Palestijns-Arabische identiteit was
De Protocollen van de Wijzen van Zion te vertalen, en ze als een serie in de lokale pers te laten verschijnen.
Tijdens de Arabische jihad van 1936-1939 doodden Husseini's moordenaarsbendes meer Arabieren dan de Britten deden. Hij richtte zich op hen die
de vreedzame samenleving zochten met de Joden.
Zijn opvolger Yasser Arafat volgde zijn voorbeeld.
Tijdens de Palestijnse opstand van 1988-1991 doodde de PLO meer Palestijnen dan de IDF deed. En net als Husseini richtte Arafat zich op de Palestijnen die met Israël samenwerkten.
Sinds Israël onvoorzichtig Arafat en de PLO omarmde in 1993 en hen toestond de Palestijnen in Judea, Samaria en Gaza te regeren, en om zich in te spannen voor een rechtstreekse beïnvloeding en dwingende macht over de Arabieren van Jeruzalem, hebben de Palestijnse Autoriteit
en zijn regerende instanties alle tools gebruikt die tot hun beschikking stonden om degenen die vreedzame coëxistentie zoeken met Israël tot zwijgen te brengen, en ze indoctrineren het grote publiek met islamitische en racistische Jodenhaat.
Er is al veel gezegd over de recente piek van ophitsen tot geweld door de Palestijnse leiders onder leiding van Arafat's opvolger Mahmoud Abbas. Maar de vlammen die Abbas en zijn kameraden gooien, zouden niet zulke grote branden veroorzaken als ze hun publiek niet al lange tijd hadden geïndoctrineerd met het verlangen van de vernietiging van de Joden.
Je kunt hen niet overhalen tot moord als hen niet geleerd is dat het plegen van die moord een daad van
heldenmoed is.
Vandaag moet Israël snel en doeltreffend actie ondernemen om de slachting te stoppen. De schade die is aangericht aan de psyche van de Arabieren van Jeruzalem en hun broeders in Judea, Samaria en Gaza, niet kan worden gerepareerd in een redelijke tijdspanne om
zo het volgende bloedbad te voorkomen.
Dit betekent voor dit moment, dat op tactisch niveau Israël alleen haar afschrikking kan versterken.
Israël staat voor twee belangrijke beperkingen in deze uitdaging.
Ten eerste zetten de Europese Unie en de regering-Obama, evenals de Amerikaanse buitenlandse politieke elite, zich obsessief in voor een beleid van bekrachtiging van de Palestijnen tegenover Israël.
De beslissing van het Spaanse parlement om door te gaan met haar geplande stemming betreffende het erkennen van de "Staat van Palestina" - enkele uren na het bloedbad in het Bnei Torah Kehillat Yaakov synagoge in de wijk Har Nof Jeruzalem - toont aan dat de EU-inzet voor de versterking van de Palestijnen tegen Israël in het geheel geen relatie heeft met gebeurtenissen ter plaatse.
[ Hetzelfde geldt voor dezelfde actie van de PvdA in het Nederlandse parlement, eveneens op diezelfde dag van het bloedbad
(HS) ]
Het kan ze niet schelen wie de Palestijnen zijn of wat ze doen. Vanwege hun eigen redenen hebben ze het zo gemaakt
dat het ondersteunen van de Palestijnen ten koste van Israël geldt als hun top-prioriteit in het buitenlands beleid.
Op dezelfde wijze kon ook de Amerikaanse president Barack Obama zijn drang niet inhouden om Israël onder druk te zetten, zelfs in zijn verklaring waarin hij het bloedbad veroordeelde. Zelfs daar riep Obama de Israëliërs in gelijke mate
als de Palestijnen op om zichzelf te beperken.
De onverminderde vijandigheid van Obama tegenover Israël werd dinsdagmiddag uitgesproken toen het State Department
zijn afwijzing van de Joodse eigendomsrechten in Jeruzalem nogmaals uiteenzette, en tevens de wens
uitte om de huizen van terroristische moordenaars intact te laten vanwege het welzijn van hun,
de terreur ondersteunende, gezinnen.
Op dinsdag stonden Israëls sociale media vol met boze berispingen van de westerse media, van CNN tot MSNBC en CBS tot aan de BBC. Al deze netwerken, en vele anderen,
deden alles wat in hun macht lag om de synagoge-slachting weg te redeneren als gewoon een nieuw geval in een cyclus van geweld. Dat wil zeggen dat ze allemaal probeerden de discussie in te framen op een manier die hun kijkers tot de conclusie zou leiden dat het afslachten van biddende rabbijnen wel gerechtvaardigd was.
Hoewel verschrikkelijk, was deze verslaggeving niet in het minst verrassend. De toewijding van de westerse elite media aan hun valse verhaal van Israëlische schuld voor alle problemen in de regio, is absoluut.
Deze netwerken zouden liever hun professionele reputatie de nek omdraaien dan de waarheid vertellen.
Samen met de EU, de Amerikaanse politieke elite, en de regering-Obama, plaatsen de media de Israëlische leiders
binnen een begrenzing. Elke stap die zij nemen om het land te verdedigen en de rechten van Joden te beschermen, ontmoet een automatische en lasterlijke veroordeling.
De andere belemmering waarmee Israël bij het afschrikken van anti-joods geweld tegen haar burgers geconfronteerd wordt, is zijn eigen zwakheid. Sinds de start van het nep-vredesproces heeft Israël continu de Palestijnen beloond voor hun moorddadige geweld tegen haar burgers.
Vanaf Israëls overdracht van de controle over alle Palestijnse bevolkingscentra in Judea en Samaria, tot aan de gedwongen uitzetting van de eigen bevolking uit Gaza, tot aan zijn herhaalde vrijlatingen van terroristen uit de gevangenis, tot aan zijn voortdurende overdrachten van honderden miljoenen shekels aan belastinginkomsten aan de PA - Israël toonde de Palestijnen bij elke beurt, dat ze in plaats van gestraft te worden voor moord op Joden, ze ervoor worden beloond.
Gezien de Amerikaanse en Europese steun voor de Palestijnen hebben de Israëlische verklaringen dat er geen toekomstige vrijlatingen van terroristen zullen zijn, geen geloofwaardigheid. Als terroristen niet ter plekke worden gedood, kunnen ze ervan uitgaan dat ze uiteindelijk zullen worden vrijgelaten; zo niet in ruil voor een Israëlische gijzelaar, dan zal Israël hen vrijlaten in een poging om het Witte Huis te paaien.
Nieuwe stappen
Maar zelfs met deze beperkingen op zijn daden, kan Israël stappen ondernemen om haar met haat vervulde vijanden af te schrikken van aanvallen.
Aangezien de huidige moordcampagne wordt uitgevoerd door terroristen die grotendeels handelen op eigen initiatief, moeten de maatregelen die Israël neemt om de aanvallen te stoppen, in de eerste plaats worden gericht tegen individuele terroristen. Wat betreft acties tegen de PA, moet het geloofwaardig en consistent en gericht zijn waar het de Palestijnse leiders het meest zal treffen: hun portemonnee.
Met betrekking tot de individuele terroristen heeft de overheid het tot haar voornemen gemaakt om de huizen van de terroristen te vernietigen. Hoewel het
goed klinkt, is er beperkt bewijs voor de effectiviteit van deze strafmaatregel,
die nog een overblijfsel is van het Britse Mandaat.
In plaats van hun huizen te vernietigen, zou Israël het Amerikaanse anti-narcotica-beleid van in beslagname van goederen
moeten aannemen.
Alle bezit dat direct of indirect verbonden is met de terroristen, met inbegrip van hun huizen en andere structuren waarmee ze hun misdaden planden, en alle afdrachten aan hen, moeten in beslag worden genomen en overgedragen aan hun slachtoffers,
om ermee te doen wat zij willen.
Als Israël de huizen overdraagt van de synagoge slagers aan de 24 weeskinderen van Rabbi Moshe Twersky, Rabbi Kalman Levine, Rabbi Aryeh Kupinsky en Rabbi Avraham Goldberg, zal niet alleen
het recht worden gediend. Tevens zal het erven van de huizen van de moordenaars van hun vaders een duidelijke en demoraliserende boodschap sturen naar andere potentiële moordenaars.
Niet alleen zullen hun wandaden falen om Joden uit Israël te
verwijderen, maar iedere terrorist zal bijdragen aan het zionistische project door het doneren van zijn huis aan de Joodse nederzettingen onderneming.
Net zoals Israël herhaaldelijk heeft gewankeld onder de druk van de VS om terroristen uit de gevangenis vrij te laten, heeft het
ook toegegeven aan druk van de VS om door te gaan met de PA te financieren, door het overdragen van de fiscale inkomsten die Israël verzamelt op ingevoerde goederen naar de PA.
Ervan uitgaande dat de overheid is te zwak om tegen de Amerikanen op te staan,
zou die er op zijn minst op toe kunnen zien dat het geld goed gebruikt wordt.
Daartoe moet de Knesset een wet aannemen die Israëlische slachtoffers van terreur toestaat om de PA in Israëls rechtbanken te vervolgen voor de werkelijke en bestraffende schade. De bedragen die gegund worden aan de slachtoffers behoren te worden genomen van de belastinginkomsten die Israël inzamelt voor de PA. De wet behoort te gelden met terugwerkende kracht voor alle slachtoffers van Palestijnse terreur die werd uitgevoerd sinds de oprichting van de PA
in mei 1994.
Niet alleen behoort de wet aan Israëlische terreurslachtoffers vergunning te verlenen de PA te dagvaarden, hij behoort tevens het Ministerie van Justitie op te dragen actie te ondernemen om hen te helpen bij het indienen van de aanklacht.
Israël behoort tevens het staatsburgerschap en de verblijfsrecht in te trekken, niet alleen van terroristen zelf, maar ook van degenen die het burgerschap en de verblijfsstatusrechten mede genieten vanwege hun relatie met de terroristen.
Van echtgenotes die een Israëlische verblijfsvergunning of burgerrechten ontvingen door het huwelijk met terroristen, behoren hun rechten ingetrokken te worden, evenals de kinderen van de terroristen.
Sinds het bloedbad van dinsdag, nog afgezien van nep-veroordeling van Abbas, zijn de Palestijnse leiders en de bevolking, van Fatah tot Hamas, unaniem geweest in hun lof voor de gruweldaad.
Vandaag de dag is Israël machteloos om de harten van onze Arabische buren te beïnvloeden. Maar we kunnen hun gedachten beïnvloeden. We kunnen hen weerhouden van ons aan te vallen.
De hierboven beschreven acties: vermogensbeheer beslaglegging, inkomsten inbeslagneming en burgerschap en woonplaats afschaffing voor terroristen en de hun ten laste komende personen, zijn stappen die Israël vandaag de dag kan nemen, ondanks het vijandige internationale klimaat.
Als de overheid en de Knesset deze maatregelen aannemen, zullen ze een deel van de schade
compenseren die Israël zichzelf heeft toegebracht door de Palestijnen meer dan twee decennia lang te tonen dat ze zullen worden beloond voor hun
agressie.
Als onze leiders deze of soortgelijke acties niet ondernemen, en volstaan met klagen over het ophitsen, zullen hun veroordelingen van de moord op Joden net zo hol klinken als die van de BBC, Obama en Abbas.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The Jerusalem Post.
De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].
(Vertaald door Harry Sleijster)