De diplomatieke weg naar oorlog
Israel, 3 april 2015
door Caroline Glick
De wereldmachten die in Lausanne, Zwitserland, vergaderden met de vertegenwoordigers van de Islamitische Republiek, mogen wel of
niet een raamwerk-deal over het nucleaire programma van Iran te bereiken. Maar of ze slagen of falen, de ramp die hun
onderhandelingen hebben ontketend, ontvouwt zich al. De schade die ze hebben veroorzaakt is onomkeerbaar.
De Amerikaanse president Barack Obama en zijn adviseurs en de media aanmoedigers hebben zijn nucleaire diplomatie met Iran reeds
lang gepresenteerd als de enige manier om oorlog te vermijden. Obama en zijn aanhangers hebben ieder gehekeld als oorlogshitsers,
die zich verzette tegen zijn beleid van nucleaire ontspanning met de meest productieve staatssponsor van terrorisme ter wereld.
Maar het tegendeel is het geval. Had hun oog verder gekeken, dan kon de oorlog zijn afgewend.
Door hun nucleaire diplomatie begonnen Obama en zijn kameraden met het aftellen naar oorlog.
In de afgelopen weken hebben we de ineenstorting van onderhandelingsposities van de geallieerde mogendheden gezien.
Ze
hebben elk standpunt dat een belangrijke belemmering zou hebben geplaatst op Iran's pad naar de ontwikkeling van een nucleair
arsenaal, toegegeven.
Ze accepteerden de weigering van Iran om in het reine te komen met de militaire dimensies van haar nucleaire werk in het verleden en
er zo voor te zorgen dat de nucleaire VN-inspecteurs in staat zouden zijn om toegang te krijgen tot de nucleaire installaties van
Iran. Die inspecties zullen niets verstrekken om een volledig beeld van de nucleaire status te bieden. Op dezelfde manier bogen ze
voor de Iraanse eis dat de inspecteurs zouden worden uitgesloten van alle installaties die Iran omschrijft als "militair",
en zo konden de ayatollahs de wereld weerhouden om iets dat wetenswaardig is over zijn nucleaire activiteiten te weten te komen.
Aan de basis van de Iraanse overeenkomst om zijn voorraad verrijkt uranium te verzenden naar Rusland, accepteerde de VS Iran's eis
dat zou worden toegestaan meer dan 6000 centrifuges te beheren.
Maar toen op maandag Iran terugkwam op zijn woord en weigerde om haar uranium naar Rusland te verzenden, reageerde de VS niet door
te zeggen dat Iran dan niet de 6000 centrifuges kon blijven draaien. De VS vergaf Iran.
De Amerikaanse delegatie gaf ook gewillig toe aan de vraag van Iran dat het zou mogen blijven werken aan zijn versterkte,
ondergrondse verrijkingsfaciliteit in Fordow. Door dat te doen minimaliseerde de VS de effectiviteit van een toekomstige beperkte
luchtaanval, die gericht zou zijn op een aanzienlijke vermindering van Iran's nucleaire capaciteiten.
Met deze brede waaier van grote machtsconcessies op zak, is de vraag of er al dan niet een deal is bereikt, geworden tot een
ondergeschikte zorg. De VS en haar onderhandelingspartners zijn een set van afspraken overeengekomen met de Iraniërs.
Of deze afspraken nu een formele overeenkomst worden of niet, is niet van belang, omdat de afspraken al zijn uitgevoerd.
Het is waar, de VS heeft nog niet ingestemd met de Iraanse eis tot een onmiddellijke intrekking van de economische sancties die er
nu staan. Maar het idee dat alleen sancties Iran onder druk kunnen zetten om nucleaire concessies te doen, is al vernietigd door de
nucleaire diplomatie van Obama waarbij de grote concessies allemaal zijn gedaan door de VS.
Geen sanctie-wetgeving welke het Congres zal passeren in de komende maanden, zal in staat zijn om een verandering in
het gedrag van Iran af te dwingen, als ze niet gepaard gaat met andere dwangmaatregelen die genomen worden door de uitvoerende
macht.
Er is niets nieuws in deze realiteit. Voor een regime zonder scrupules betreffende het onderdrukken van de samenleving, zijn
economische sancties geen onoverkomelijk probleem. Maar het is mogelijk dat indien sancties waren geïmplementeerd, als onderdeel
van een alomvattend plan om beperkte dwangmiddelen te gebruiken, om vooraf Iran's nucleaire vooruitgang te blokkeren, dan hadden ze
effectief de vooruitgang van Iran's nucleaire capaciteiten geblokkeerd, terwijl het een oorlog voorkomen had. Zo'n alomvattende
strategie had bijvoorbeeld ook een proxy campagne omvat om het regime te destabiliseren door de tegenstanders van het regime te
ondersteunen in hun zoektocht de mullahs omver te werpen. Het zou er luchtaanvallen of sabotage van nucleaire installaties bij
betrokken kunnen hebben, evenals strategische faciliteiten van het regime zoals het Revolutionaire Garde commando en de controle van
bases en ballistische raketten opslagfaciliteiten. Het zou het diplomatieke isolement van Iran erbij betrokken hebben.
Bovendien, als de sancties waren gecombineerd met een stringent beleid van blokkeren van regionale uitbreiding van Iran's
ondersteunen van de Iraakse soevereiniteit, en het ondersteunen van de inmiddels afgezette regering van Jemen, en het maken van een
gezamenlijke inspanning om Hezbollah te verzwakken, en de omverwerping van het door Iran gesteunde regime in Syrië, dan zou de VS
een sterke afschrikwekkende positie hebben ontwikkeld die waarschijnlijk Iran ervan zou hebben overtuigd dat haar interesse het
beste zou zijn gediend door het terugdringen van zijn imperialistische enthousiasme en de vernietiging van zijn nucleaire ambities.
Met andere woorden, een combinatie van deze stappen kon oorlog hebben verhinderd en een nucleair Iran voorkomen. Maar
vandaag heeft de door de VS geleide capitulatie voor Iran de fut uit een dergelijke alomvattende strategie weggenomen. De regering
heeft geen geloofwaardigheid. Niemand vertrouwt Obama om hem verder te volgen met zijn verklaarde verplichting om te voorkomen dat
Iran een kernmacht wordt.
Niemand vertrouwt Washington wanneer Obama beweert dat hij zich inzet voor de veiligheid van Israël en de soennitische bondgenoten
van de VS in de regio.
En zo worden we nu geconfronteerd met de zich ontvouwende ramp die Obama heeft aangericht. De ramp is dat - deal of geen deal - de
VS zojuist de Iraniërs groen licht heeft gegeven om zich te gedragen alsof de VS reeds hun nucleaire paraplu hebben gebouwd. En ze
gedragen zich in feite al op deze manier.
Ze hebben misschien nog niet een functioneel arsenaal, maar ze doen alsof ze het hebben, en terecht, want de VS en haar partners
hebben net alle belangrijke obstakels verwijderd van hun pad naar nucleaire capaciteiten. De Iraniërs weten het. Hun partners weten
het. Hun vijanden weten het.
Als gevolg daarvan worden alle regionale gevolgen van een nucleair bewapend Iran al uitgespeeld. De omringende Arabische staten
onder leiding van Saoedi-Arabië zijn al kernwapens aan het nastreven. Het pad naar een Midden-Oosten, waar elke grote en enkele
kleinere spelers nucleaire arsenalen hebben, ligt voor ons.
Iran werkt eraan om haar regionale aanwezigheid uit te breiden, alsof het reeds een nucleaire staat is. Het gebruikt schaamteloos de
Jemenitische Houthi partner om de maritieme controle over de Bab al-Mandab te krijgen, wat samen met Iran's controle over de Straat
van Hormuz zijn maritieme controle op de scheepvaart in het hele Midden-Oosten voltooit.
Israël, Jordanië, Egypte, Saoedi-Arabië, Soedan en Eritrea, en hun wereldwijde handelspartners zullen worden geconfronteerd met
het feit dat hun primaire zeescheepvaartroute naar Azië wordt gecontroleerd door Iran.
Met de regionale agressie geniet Iran nu van de indirecte ondersteuning van zijn nucleaire onderhandelingspartners onder leiding van
de VS, en Iran heeft weinig te vrezen van de pan-Arabische poging om de Houthis uit Aden en de Bab al-Mandab verjagen. Als de
Arabieren slagen, kan Iran hergroeperen en een nieuw offensief lanceren, wetend dat het geen gevolgen zal hebben voor zijn agressie
en imperialistische inspanningen.
Dan zijn er natuurlijk nog de Iraanse terreurpartners.
Hezbollah, wiens troepen nu openlijk opereren in Syrië en Libanon, is naar verluidt actief zowel in Irak als in Jemen. Deze
strijdkrachten gedragen zich met een wreedheid die we nog nooit hebben gezien.
Hamas is ook van mening dat zijn nucleair kundige Iraanse staatssponsor ervoor zorgt dat het ongeacht zijn gevechtsverliezen, in
staat is om zijn regime te handhaven in de Gazastrook en zijn grondgebied te kunnen blijven gebruiken als de lanceerplaats voor
aanvallen tegen Israël en Egypte.
De Iraanse sjiitische milities in Irak hebben naar verluidt gruwelijke slachtpartijen uitgevoerd van soennieten die onder hun
controle zijn gevallen. En er kwam geen enkele internationale veroordeling voor hun oorlogsmisdaden, aangezien ze opereerden onder
Iraanse bescherming en sponsoring. En de Houthis, natuurlijk, ze wierpen net een door het Westen gesteunde regering omver, die
actief werd bijgestaan door de VS en het was hun bondgenoot in hun campagne tegen Al-Qaida.
Voor de agressie van hun partners is Iran beloond met effectieve westerse aanvaarding van haar stappen naar regionale dominantie en
nucleaire bewapening.
De activiteiten van Hezbollah vertegenwoordigen een acuut en strategische gevaar voor Israël. Niet alleen bezit Hezbollah nu
precisie geleideraketten die in staat zijn strategische installaties in het hele land te treffen, haar arsenaal van 100.000 raketten
kan een civiele ramp veroorzaken.
Hezbollah strijdkrachten hebben continu gevochten in verschillende gevechtssituaties gedurende de afgelopen drie jaar. Hun
gevechtsmogelijkheden zijn oneindig veel groter dan die welke zij opstelden in de Tweede Libanon Oorlog in 2006. Er is alle reden om
te geloven dat deze Hezbollah strijders, nu neergestreken zijn langs de grenzen van Israël met Libanon en Syrië, en goed in staat
zijn hun bedreiging waar te maken om hun doelen aan te vallen en vast te houden, waaronder grensgemeenten.
Terwijl Israël bedreigd wordt, anders dan wat we hebben meegemaakt in de afgelopen decennia, het was allemaal afkomstig van de door
het Westen geruggesteunde Iraanse agressie - en tevens het expansionisme dat wordt uitgevoerd in het kader van de door het Westen
gesanctioneerde Iraanse nucleaire paraplu - is Israël niet alleen in deze werkelijkheid. De zich uitrollende ramp bedreigt ook de
gematigde soennitische staten, waaronder Jordanië, Egypte, Saoedi-Arabië, Koeweit en de Verenigde Arabische Emiraten. De inmiddels
regionale oorlog in Jemen is pas de eerste daad van de regionale oorlog die voor de deur staat.
Er zijn vele redenen waarom deze oorlog nu onvermijdelijk is.
Elke staat die bedreigd wordt door Iran, kijkt naar de Westerse ineenstorting in Zwitserland.
Ze hebben gekeken naar de Iraanse vooruitgang op de grond. En vandaag vragen ze zich allemaal hetzelfde af: wanneer en wat moeten we
aanvallen om de bedreigingen waarmee we geconfronteerd worden te minimaliseren.
Iedereen erkent dat de situatie alleen maar erger wordt. Met elk week die voorbijgaat, zal de macht en brutaliteit van Iran alleen
maar toenemen.
Iedereen begrijpt dit. En deze week leerden zij dat met Washington aan het hoofd van de commissie, die de regionale hegemonie en de
nucleaire capaciteiten van Iran verwelkomt, geen externe macht zal opstaan tegen Iran's opkomst. De toekomst van elke staat
in de regio hangt in de balans. En dus kan worden verwacht dat iedereen nu een middel aan het uitwerken is om op te staan en een
grotere ramp te voorkomen.
Deze preventieve acties zullen ongetwijfeld bestaan uit drie categorieën van activiteiten: het aanvallen van het
rakettenarsenaal van Hezbollah; het aanvallen van de Iraanse marine om het vermogen van haar kracht in de Bab al-Mandab te beperken;
en het uitvoeren van beperkte militaire operaties om een aanzienlijk deel van de nucleaire installaties van Iran te
vernietigen.
Vrijdag is de vooravond van Pesach. Dertien jaar geleden brachten Palestijnse terroristen de boodschap van de Exodus, toen ze het
Seder-feest in Netanya's Park Hotel opbliezen en er 30 doodden en 140 verwondden, en Israël in een oorlog dwong. De boodschap van
de Pesach Haggada is, dat er geen korte weg naar de vrijheid is. Om die te krijgen en te houden, moet je bereid zijn om ervoor te
vechten.
Die oorlog werd veroorzaakt door Israël's omarming van het idee dat je vrede kunt brengen door middel van concessies die een vijand
versterken die je vernietiging gezworen heeft. De prijs van die waan was duizenden verloren levens en gezinnen verwoest.
Iran is veel krachtiger dan de PLO. Maar de Amerikanen denken blijkbaar dat ze immuun zijn voor de gevolgen van het beleid van hun
leiders. Dit is niet het geval voor Israël, of voor onze buren. We missen de luxe van het negeren van het feit dat de rampzalige
diplomatie van Obama een oorlog over ons gebracht heeft. Deal of geen deal, we zijn weer op het punt om te worden gedwongen een
prijs te betalen om onze vrijheid te behouden.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The Jerusalem Post.
De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische
Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].
(Vertaald door Harry Sleijster)