Is Hillary Clinton beter voor Israël?
Shiloh, Israel - 5 juli 2015 - door David Rubin
'Hillary Clinton 2016' ondergaat een Israël-hervormingsproces waarvan ze hoopt dat het haar terug zal brengen naar het Witte Huis.
De zeven jaar met president Barack Obama zijn traumatisch geweest voor Israël. De vijandigheid tegenover Israël breidde zich uit
vanaf zijn passie voor het beëindigen van het geleidelijke Israëlische herstel van het bijbelse hartland, met inbegrip van zijn
eeuwige hoofdstad, Jeruzalem, naar zijn gretige onbevangen haast om een nucleaire deal af te wikkelen met Iran, dat de vernietiging
van Israël gezworen heeft. Deze deal, die naar verluidt voor 99% is voltooid, zal volgens de meeste Israëlische verslagen, de
Iraanse ayatollahs in staat stellen om binnen korte tijd tot een atoombom met volledige capaciteit te komen. Daarom is de Israëlische
algemeen heersende gedachte dat de deal die de komende dagen zal worden gesloten desastreus voor de Joodse staat zal zijn.
Dus waar staat Hillary in deze twee belangrijke kwesties en welke invloed zullen ze hebben op de relatie tussen onze beide landen?
Bij een fondsenwervingscampagne vorige week in Manhattan met een groep grotendeels Joodse gevers, verdedigde Clinton Obama tegen
beschuldigingen dat hij de VS-Israël relatie had verzwakt, en beweerde zij dat dergelijke kritiek voortkwam uit een
"perceptie" probleem, aldus een gever die daar aanwezig was.
Op hetzelfde moment, volgens de nieuwssite Politico, werd ook gesuggereerd dat ze, als ze zou worden verkozen tot president, ze dat
probleem zou kunnen oplossen en de twee naties dichter bij elkaar brengen.
"Diplomatie gaat vooral over persoonlijke relaties, en ik heb mijn eigen relaties gekregen", zei ze, verwijzend naar haar
twee decenniums van samenwerking met de Israëlische premier Benjamin Netanyahu.
Laten we de inhoud van die relatie bezien, zoals die zich ontwikkelde tijdens minister Clintons ambtstermijn. Wat zich ook in het
politieke spectrum voorgedaan kan hebben, de Israëli's zullen nooit premier Netanyahu's beruchte trip naar de Verenigde Staten
tijdens de eerste termijn van Obama vergeten, toen de president en zijn minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton, in een
gepikeerd moment over het nederzettingenbeleid van Israël, abrupt Netanyahu en zijn adviseurs in het Witte Huis aan
hun lot overlieten om hun eigen diner te hebben. De meeste Israëli's begrepen instinctief dat de vernedering van Israëls leider in
de ogen van de internationale media niet alleen maar een persoonlijke belediging voor Netanyahu was, maar in feite een belediging
voor de nationale waardigheid van Israël.
Zo herinneren Israëli's zich ook het bezoek van de Amerikaanse vice-president Joseph Biden aan Israël in diezelfde periode.
Omstreeks die tijd, bij de start van Bidens bezoek, had een gemeentelijke commissie in Jeruzalem, in een eerder geplande
vergadering, toestemming gegeven voor de bouw van 900 appartementen in de hoofdstad van Israël. Toen minister Clinton het nieuws
hoorde, werd zij naar verluidt woedend en belde zij premier Netanyahu, en gaf hem een strenge vijfenveertig minuten lange lezing
(die het Witte Huis later bekend maakte) over de grenzen van de soevereiniteit van Israël in zijn eigen hoofdstad, de hoofdstad die
de Verenigde Staten niet erkent tot op deze dag. Dit standpunt is nogal ironisch, gezien het feit dat het verenigde koninkrijk van
Israël in Jeruzalem al veel langer bestond dan de Verenigde Staten, en zelfs bestond als een natie.
Met betrekking tot de Iraanse nucleaire dreiging, wat voor iedereen een existentiële bedreiging voor Israël betekent, heeft
Clinton met twee tongen gesproken. Volgens Politico zeggen verschillende mensen die haar op het punt van de Iraanse kwestie gehoord
hebben, dat het feit dat verschillende mensen weg kunnen komen met zulke verschillende interpretaties, een bewijs is van haar
genuanceerde benadering van de problematiek en haar vaardigheid als politicus, eerder dan een weifeling betreffende het onderwerp.
"Dat is gewoon slimme politiek", zei een supporter van de onderhandelingen, die er onlangs met haar over sprak.
"Omdat je op dit moment de vrijheid hebt om al die dingen te zeggen, dus waarom zou je jezelf binden en beperken, tot je ziet
wat de deal inhoudt?"
Toch weten de Israëli's al wat de parameters zijn die bij deze deal horen, hoewel nog niet de fijne details, en het is ongetwijfeld
een slechte voor Israël. Dan nog was het zo dat Clinton onlangs nog een pro-deal ondersteuner vertelde dat ze "zeer positief
over het onderhandelingsproces" was, aldus de donor, terwijl een derde financier zei dat ze pochte op haar rol bij het starten
van de gesprekken. "Dus het leek alsof ze die ondersteunde," vertelde de financier.
De basislijn: Hillary Clinton was een trouwe anti-Israëlische soldaat tijdens haar ambtstermijn als minister van Buitenlandse
Zaken. Haar standpunt was ferm tegen de herbouw van Judea en Samaria. En haar standpunt in de pro-Iran-deal is vrij consistent met
een nieuwe Links initiatief om geleidelijk Amerika's relatie met Israël te heroriënteren in het voordeel van de islamitische
wereld. Amerikanen die echt zorg over Israël hebben, moeten op hun hoede voor het nieuwste "vriend van Israël"-offensief
van Clinton. Van Hillary als presidentskandidaat kan worden verwacht dat zij vertrouwt op de reflexmatige liberale gevoeligheden van
Amerikaanse joden, toen zij er bij hen op aandrong om voor haar te stemmen, en hen tegelijkertijd het hof maakte met pro-Israël
uitspraken die niets betekenen.
David Rubin is voormalig
burgemeester van Shiloh, Israël. Hij is oprichter en voorzitter van Shiloh Israel Children's Fund en de auteur van verscheidene
boeken, waaronder Vrede voor Vrede en De islamitische Tsunami. Hij is te vinden op www.DavidRubinIsrael.com of op www.ShilohIsraelChildren.org
(Vertaald door Harry Sleijster)
(Meer vertaalde columns van David Rubin: klik hier...)
Stichting Lechaim steunt het werk van ShilohIsraelChildren
- www.stichtinglechaim.nl -