Boekrecensie

DE LANGVERWACHTE BESTSELLER VAN JOSEPH PRINCE!
Enkele redenen waarom christenen wereldwijd zo enthousiast zijn over dit boek:

- Het gaat niet om wat jij moet doen,maar om wat al gedaan is.
- Het gaat niet om wat jij moet volbrengen,maar om wat al volbracht is.
- Het gaat niet om veranderen vanuit je eigen wilskracht,maar vanuit de genade en de kracht van God.
Bestemd voor Overwinning zal je leiden naar heerschappij over ziekte,gebrek,zwakheden en verslavingen!

“Ik ken Joseph Prince als vriend en als voorganger van een van ‘s werelds geweldigste gemeenten. Zijn leven en toewijding stellen hem in staat om met gezag te spreken over de onderwerpen van heelheid, over-winning en het overvloedige leven dat God belooft.Ik heb zelferg veel aan Josephs inspirerend onderwijs,en met mij velen in onze gemeente.”
Brian Houston, Senior Pastor,Hillsong Church,Sydney,Australië

Bestemd voor Overwinning

Recensie door Raymond R. Hausoul

Joseph Prince is de hoofdvoorganger van de megakerk New Creation Church in Singapore en voor velen geen onbekende. In zijn geweldige boek, Bestemd voor Overwinning, bemoedigt hij christenen om puur vanuit Gods genade te leven en niet vanuit eigen werken en wetten. Immers: waar genade vooraan staat, is vrijheid; waar de wet vooraan staat, is gebondenheid.

Elk mens denkt weleens dat hij Gods gunst op eigen kracht moet verdienen. Vooral in onze hedendaagse prestatiegerichte tijd komt dit vaak voor. Welk land lukt het om dit jaar het meest te bezuinigen? Wie presteert er het beste in de Europese klas? Of, om het korter bij huis te houden: Wie doet het meest voor de gemeente, is het vaakst aanwezig, leest de meeste christelijke boeken en staat het meest in de gemeente vooraan met nieuwe inzichten?

Joseph Prince keert zich scherp tegen dit soort prestatiegerichtheid. Wie zijn boek oppervlakkig leest, krijgt misschien de indruk dat de auteur hiermee een vorm van goedkope genade presenteert. Dat is echter niet het geval. Goedkope genade bestaat er vanaf Gods kant niet; Hij gaf alles wat Hij had. Wel bestaat er een ongepaste omgang met Gods genade. En de auteur is, wat dat betreft, zeker geen voorstander van een passief en lui christenleven. Hij haat de zonde en het volharden in de zonden. De genade is geen goedkeuring voor losbandigheid! Prince roept de gelovige dan ook op: ‘Haal de beste punten om God daarmee te eren! Verlaat je echter niet op je intelligentie of kwalificaties om de zegeningen van God aan te trekken’ (p.22). Juist om dit laatste is het hem te doen: werk niet om gezegend te worden, maar word gezegend en werk.

Volledig richt de schrijver zich hierbij op de genade van Jezus Christus. Juist de machten van het kwaad kicken erop ons van het tegenovergestelde te overtuigen en onder het juk van verschillende wetten te brengen. De farizeeërs en anderen deden daar in Jezus’ tijd aardig aan mee. Ze hielden zich aan allerlei regels in de hoop daarmee het koninkrijk te mogen verdienen. Zo vroeg een rijke jongeman aan Jezus: ‘Goede meester, wat moet ik doen om deel te krijgen aan het eeuwige leven?’ Het ging hem enkel om het ‘wat moet ik doen?’, waardoor de jongeman geen oog meer had voor Gods genade: ‘wat kunt U doen?’. Hierdoor ging hij bedroefd weg van de Heer, en velen na hem volgen hem jammerlijk daarin.

Tegenover de menselijke idee van het leven voor God in eigen verdienste, staat echter Gods idee van het leven voor God door de genade van Christus. Wie in Zijn genade wandelt, volbrengt automatisch Gods wet door de kracht van de heilige Geest. Kijk maar naar Zacheüs, een andere rijke, die Christus’ genade ziet en daardoor de dingen kan doen die de rijke jongeman niet kon doen. Doorheen zijn boek legt Joseph Prince grote nadruk op dit aspect van de genade. Wie Gods wet vervult in eigen kracht, faalt. Wie dat doet door de genade, overwint. Hoewel dat bij jong gelovigen nog vers in het geheugen zit, raakt het bij oudere gelovigen vaak bedolven. Maak daarom de genade niet overbodig door te denken dat jij op eigen kracht Gods wil bereikt. Dat ging voor je bekering niet en dat gaat ook na je bekering niet. Het gaat enkel door de kracht van de Geest die ons door de genade van Christus is geschonken.

Als ik mijn studenten het onderscheid uitleg tussen positionele en praktische heiliging, merk ik vaak dat ze intuïtief het eerste verbinden met genade en het tweede met wet. Dat klopt niet, want beiden zijn helemaal verbonden met Gods genade. Je positionele heiliging wijst op de toestand die jij op basis van de genade ontvangt. Je praktische heiliging wijst op de verwezenlijking van die toestand in je leven. Dat gaat niet door een ‘word heilig’, maar door een ‘wees heilig’ of duidelijker: Leef wat je bent. Je bent verlost door Christus en gebracht onder de genade – dat is je positie. Leef nu onder die genade en niet onder de wet waarvan Christus je verloste – dat is je praktische wandel. Nogmaals: Niet door menselijke werken of wetten volbreng je Gods wet, maar door de genade van Christus. Joseph Prince schrijft: ‘De wet maakt mensen onzeker en vraagt altijd: “Wat moet ik doen?” Genade maakt mensen echter zeker van Christus en vraagt altijd: “Wat heeft Jezus gedaan?”’.

Sta mij toe een kanttekening te plaatsen bij een opmerking in het boek die ik ongenuanceerd vind. Het gaat om de interpretatie van 1Jh1:9: ‘Belijden we onze zonden, dan zal Hij, die trouw en rechtvaardig is, ons onze zonden vergeven en ons reinigen van alle kwaad.’ Volgens Joseph Prince doelt deze tekst niet op christenen, maar op gnostische dwaalleraars (p.115-116). Zowat alle uitleggers denken echter dat 1Jh wel degelijk spreekt over gelovigen die hun zonden aan God belijden. Het gebruik van de wij-vorm pleit hier ook voor, aangezien de schrijver bij deze groep gelovigen hoort en niet bij de dwaalleraars. In mijn commentaar op 1 Johannes ga ik daar op in, aangezien deze gedachte toch vaker in ons land wordt vernomen.

Ondanks deze ongenuanceerdheid wijst Joseph Prince er echter wel terecht op dat het alsmaar bezig zijn met de eigen tekortkomingen en zonden een enorme last kan zijn voor de gelovige. Daarmee kan ik van harte instemmen. Het probleem ligt niet in het belijden van je zonden, maar in de gedachte dat het mij toch op een bepaalde manier lukt om in eigen kracht te voldoen aan Gods eisen.

Wie op basis van eigen werken voor God denkt te staan, valt, zoals Rm7 duidelijk toont. Wie op basis van Gods genade voor God staat, blijft overeind, zoals Rm8 aangeeft. Juist door dit continu vanuit verschillende perspectieven te tonen is het boek Bestemd voor Overwinning voor velen een grote verfrissing. Het laat ons op een prachtige manier opnieuw stilstaan bij het feit dat het hele christelijke leven zich mag kenmerken door de genade van Christus. Door de gemakkelijke schrijfstijl zie ik dit werk dan ook als een grote aanrader voor elke gelovige die kan lezen. Van harte aanbevolen aan de wat kritische lezer!

Bestemd voor overwinning

Recensie door Raymond R. Hausoul

Joseph Prince is de hoofdvoorganger van de megakerk New Creation Church in Singapore en voor velen geen onbekende. In zijn geweldige boek Bestemd voor Overwinning bemoedigt hij christenen om puur vanuit Gods genade te leven en niet vanuit hun eigen werken en wetten. Immers: waar genade vooraan staat, is vrijheid; waar de wet vooraan staat, is gebondenheid. In deze recensie wil ik nader stilstaan bij zijn werk.

Elk mens denkt weleens dat hij Gods gunst op eigen kracht moet verdienen. Vooral in onze hedendaagse prestatiegerichte tijd komt dit vaak voor. Welk land lukt het om in 2012 het meest te bezuinigen? Wie presteert er het beste in de Europese klas? Of, om het korter bij huis te houden: Wie doet het meest voor de gemeente, is het vaakst aanwezig, leest de meeste christelijke boeken en staat het meest in de gemeente vooraan met nieuwe inzichten?

Joseph Prince keert zich scherp tegen dit soort prestatiegerichtheid. Wie zijn boek oppervlakkig leest, krijgt misschien de indruk dat de auteur hiermee een vorm van goedkope genade presenteert. Dat is echter niet het geval. Goedkope genade bestaat er vanaf Gods kant niet; Hij gaf alles wat Hij had. Wel bestaat er een ongepaste omgang met Gods genade. En de auteur is, wat dat betreft, zeker geen voorstander van een passief en lui christenleven. Hij haat de zonde en het volharden in de zonden. De genade is geen goedkeuring voor losbandigheid! Prince roept de gelovige dan ook op: ‘Haal de beste punten om God daarmee te eren! Verlaat je echter niet op je intelligentie of kwalificaties om de zegeningen van God aan te trekken’ (p.22). Juist om dit laatste is het hem te doen: werk niet om gezegend te worden, maar wordt gezegend en werk.

Volledig richt de schrijver zich hierbij op de genade van Jezus Christus. Juist de machten van het kwaad kicken erop ons van het tegenovergestelde te overtuigen en onder het juk van verschillende wetten te brengen. De farizeeërs en anderen deden daar in Jezus’ tijd aardig aan mee. Ze hielden zich aan allerlei regels in de hoop daarmee zich het koninkrijk te mogen verdienen. Zo vroeg een rijke jongeman aan Jezus: ‘Goede meester, wat moet ik doen om deel te krijgen aan het eeuwige leven?’ Het ging hem enkel om het ‘wat moet ik doen?’, waardoor de jongeman geen oog meer had voor Gods genade: ‘wat kunt U doen?’. Hierdoor ging hij bedroefd weg van de Heer en velen na hem volgen hem jammerlijk daarin.

Tegenover de menselijke idee van het leven voor God in eigen verdienste, staat echter Gods idee van het leven voor God door de genade van Christus. Wie in zijn genade wandelt, volbrengt automatisch Gods wet door de kracht van de heilige Geest. Kijk maar naar Zacheüs, een andere rijke, die Christus’ genade ziet en daardoor de dingen kan doen die de rijke jongeman niet kon doen. Doorheen zijn boek legt Joseph Prince grote nadruk op dit aspect van de genade. Wie Gods wet vervult in eigen kracht faalt, wie dat doet door de genade overwint. Hoewel dat bij jong gelovigen nog vers in het geheugen zit, raakt het bij oudere gelovigen vaak bedolven. Maak daarom de genade niet overbodig door te denken dat jij op eigen kracht Gods wil bereikt, dat ging voor je bekering niet en dat gaat ook na je bekering niet. Het gaat enkel door de kracht van de Geest die ons door de genade van Christus is geschonken.

Laat ik een voorbeeld geven: Als ik mijn studenten het onderscheid verduidelijk tussen positionele en praktische heiliging, merk ik vaak dat ze intuïtief het eerste verbinden met genade en het tweede met wet. Dat zijn dan nul punten, want beiden zijn ten volste verbonden met Gods genade. Je positionele heiliging wijst op de toestand die jij op basis van de genade ontvangt. Je praktische heiliging wijst op de verwezenlijking van die toestand in je leven. Dat gaat niet door een ‘wordt heilig’, maar door een ‘wees heilig’ of duidelijker: Leef wat je bent. Je bent verlost door Christus en gebracht onder de genade – dat is je positie –, leef nu onder die genade en niet onder de wet waarvan Christus je verloste – dat is je praktische wandel. Nogmaals: Niet door menselijke werken of wetten volbreng je Gods wet, maar door de genade van Christus. Joseph Prince schrijft: ‘De wet maakt mensen onzeker en vraagt altijd: “Wat moet ik doen?” Genade maakt mensen echter zeker van Christus en vraagt altijd: “Wat heeft Jezus gedaan?”’.

Als wij onze zonden belijden
Raymond R. Hausoul

In mijn recensie van het boek Bestemd voor Overwinning, wees ik er al op dat er soms wordt beweerd dat de uitspraak van 1Jh1:9 geen betrekking heeft op gelovigen. Om de recensie niet over te belasten, wil ik in dit artikel daar kort nader bij stilstaan.

Laat ik allereerst de context van het betreffende vers geven: ‘Als wij zeggen dat wij geen zonde hebben, misleiden wij onszelf en de waarheid is niet in ons. Als wij onze zonden belijden, Hij is getrouw en rechtvaardig om ons de zonden te vergeven en ons te reinigen van alle ongerechtigheid. Als wij zeggen dat wij niet gezondigd hebben, maken wij Hem tot een leugenaar en zijn woord is niet in ons’ (1Jh1:8-10). De schrijver plaatst tussen het ontkennen van zonde (vs8) en het ontkennen van zonden (vs10), het belijden van zonden (vs9). De mens in vs9 staat, in tegenstelling tot hen in vs8 en vs10, eerlijk voor God en beseft dat hij een zondaar is en zondigt. Hij hoeft zijn zonden niet voor God te verbergen en mag beseffen dat God hem vergeeft op basis van Christus’ offer. Aan dit offer is God trouw en rechtvaardig, door hem die zijn zonde belijdt, te vergeven en te reinigen van alle ongerechtigheid.

Denkt de schrijver hierbij aan ongelovigen die hun zonden belijden of aan gelovigen die dat doen? Doordat vs8 en vs10 spreken over mensen die de macht van de zonde en aanwezigheid van zonden ontkennen, zou het in vs9 om ongelovigen kunnen gaan. Zij erkennen dan door het onderwijs van 1Jh dat zij zondaren zijn. Ze belijden hun zonden voor God die dan, op basis van Christus’ offer, trouw in rechtvaardigheid hun zonden vergeeft en hen reinigt van al hun ongerechtigheden. Doordat de schrijver ook bij de dwaling in vs8 en vs10 in de wij-vorm spreekt, hoeft dit niet per se te betekenen dat hij in vs9 met ‘wij’ op de gelovigen doelt, waartoe hijzelf behoort. Als 1Jh dus op ongelovigen doelt, zou dat ten diepste impliceren dat christenen niet meer bij God om vergeving hoeven te vragen als ze hebben gezondigd. In 1:8-10 spreekt 1Jh dan over hetgeen waaraan ongelovigen mogen vasthouden als ze zondigen en in 2:1-2, spreekt hij over hetgeen waaraan gelovigen mogen vasthouden als ze zondigen. Ondersteuning hiervoor vindt men verder in de gedachte dat het Nieuwe Testament nergens anders na het verzoeningswerk van Christus de christen oproept om zijn zonden tegenover God te belijden. Wel vinden we christenen die hun zonden tegenover elkaar belijden (Jk5:16) of ongelovigen die bij hun bekering hun zonden belijden (Hd8:22; 19:18). Maar over christenen die tijdens hun leven met de Heer hun zonden aan God belijden, zwijgt het Nieuwe Testament verder.

De meeste uitleggers denken echter dat de schrijver wel degelijk spreekt over gelovigen die, in tegenstelling tot de mensen in vs8 en vs10, hun zonden aan God belijden. Het gebruik van de wij-vorm pleit eerder ervoor te denken aan gelovigen, aangezien de schrijver bij deze groep van gelovigen hoort en niet bij de groep dwaalleraars. Als vs8 en vs10 over gelovigen gaan die, na hun bekering, stellen dat ze niet meer zondigen, stelt vs9 daar de ware gelovigen tegenover, die hun zonden aan God belijden. Zij komen ermee voor de dag, terwijl de anderen het in de duisternis verbergen. In 2:1-2 sluit 1Jh dan aan bij hetgeen hij in 1:9 al zei, door te schrijven: ‘Mijn kinderen, ik schrijf jullie deze dingen’ (2:1a). De schrijver toont hiermee dat ook hetgeen voorafgaat aan 2:1-2 voor de gelovigen is bedoeld. Zoals 1:9 in contrast staat met 1:8, staat 1:10 dan in contrast met het daarop volgende 2:1-2. De gelovigen belijden hun zonden aan God omdat zij deze zonden niet tussen hen en God willen laten in staan (vgl. Mt6:12). Ze beseffen dat ze in het verleden door de genade zijn gered (conversio actualis) en belijden hun zonden door te wijzen op die genade die hen blijft vergeven en reinigen van alle ongerechtigheid die er tussen hen en God in staat (conversio continua). Het gaat zodoende niet om het belijden van zonden door de gelovige omdat God de strenge Rechter is, maar het belijden van zonden omdat God de liefdevolle Vader is. Met deze liefdevolle Vader wil de gelovige in nauwe relatie staan. Doordat God licht is, willen ook zijn kinderen in dit licht wandelen, opdat zij in alles lijken op Hem die hen door de genade heeft vrijgekocht.

Boekrecensie door Mark-Jan Zwart

Prince is een representant van de genadeleer waarin geen of nauwelijks ruimte is voor de betekenis en functie van de wet. Zo komt hij tot verschillende merkwaardige en soms wat mij betreft niet na te volgen exegeses en conclusies.

Ik deel met Prince de sterke nadruk op de centrale plaats van de Persoon en het werk van de Heer Jezus en de oproep om te leven onder de genade van God. Levensheiliging zal nooit tot stand komen door wetbetrachting, maar door een leven onder de genade. Toch blijft Prince mijns inziens te veel hangen bij het ‘kader’ of de ‘koepel’ van de genade. De praktische kant van levensheiliging komt namelijk tot uiting in de navolging van Christus en dat houdt opmerkelijk genoeg juist een leven onder de wet (!) van Christus in.

Dit navolgingsleven van een discipel is vervolgens natuurlijk wel helemaal doordrongen van Degene die nagevolgd wordt – de Heer Jezus – en dus van het principe van genade en heeft in die zin niets meer met wetsbetrachting te maken.