Waarom speelden de zenuwen hem dán parten? Je realiseert je dat de examens, als sluitstuk van de tijd op de middelbare school, zeer belangrijk zijn. Het is een basis voor wat je later gaat doen." Dat de examenperiode in 1962 voor de toen achttienjarige Willem een ingrijpende gebeurtenis is geweest, ondervond hij later. Toen hij allang zijn doctoraal examen had gehaald, keerde de examenperiode terug in zijn dromen, een onderwerp waarover hij later een boek heeft geschreven.

Ik kreeg wat je in de dieptepsychologie een Akademikertraum noemt. Ik droomde dat mijn diploma van de middelbare school niet meer geldig was, terwijl ik met succes alle vervolgopleidingen had afgesloten. Ik moest het examen opnieuw maken. Ik was in paniek omdat ik bang was dat ik niets meer van de stof afwist." Gelukkig zijn dromen bedrog. Maar toch: "Deze droom vertelde mij dat ik innerlijk erg met mijn eindexamens bezig ben geweest. Het heeft dus indruk gemaakt", duidt Ouweneel.

Hij haalde uitstekende cijfers voor wiskunde. Met de talen ging het minder. Voor Duits en Engels een zesje. Voor het vak biologie, waarin hij verder wilde studeren, scoorde hij een 9. Hoewel hij de stof goed beheerste, heeft de leraar hem bij het examen een handje geholpen, onthult hij ruim veertig jaar na dato. "Hij wilde per se dat ik een goed cijfer zou behalen. Als ik een verkeerd antwoord dreigde te geven, gaf hij mij onder de tafel een schop."

Ouweneel promoveerde na zijn middelbare schooltijd drie keer: in 1970 in de biologie, in 1986 in de filosofie en in 1993 in de theologie. Zijn belangstelling ontwikkelde zich in de richting van de theoretische en systematische kant van deze vakken. "Op mijn dertiende schreef ik mijn eerste theologische boek, wat gelukkig nooit is uitgegeven. Toch koos ik voor biologie omdat op school nauwelijks aandacht was voor een vak als filosofie. Psychologie lag al helemaal buiten het gezichtsveld. En in mijn kerkelijke omgeving, de Vergadering van Gelovigen, lag het niet voor de hand om theologie te gaan studeren."