12 januari 2010 - Friesch Dagblad / WillemOuweneel.nl...

Komt er een Grote Opwekking?
Column Willem J. Ouweneel in het Friesch Dagblad

Er zijn heel veel christenen die in de toekomst géén ‘duizendjarig rijk’ (het messiaanse rijk van vrede en gerechtigheid) op aarde verwachten; zij geloven dat na de wederkomst van Christus onmiddellijk de nieuwe en de nieuwe aarde aanbreken (ondanks Openb. 20:1-6). Ze worden door degenen die wél een ‘duizendjarig rijk’ verwachten, soms achiliasten of amillennialisten genoemd (het Griekse chilia en het Latijnse mille betekenen ‘duizend’).

Degenen die wél zo’n rijk verwachten (chiliasten of millennialisten) zijn onderling ook weer verdeeld. Je hebt postchiliasten (post is ‘na’) en prechiliasten (pre is ‘vóór’). De eerste groep gelooft dat Jezus ná het ‘duizendjarig rijk’ terugkeert, de tweede groep gelooft dat Jezus vóór het ‘duizendjarig rijk’ terugkeert. Dat is maar niet een kwestie van tijdsvolgorde; het houdt ook een heel andere visie op dat ‘duizendjarige rijk’ in. 

Volgens prechiliasten zal Christus zichtbaar plaatsnemen op de troon van David in het letterlijke Jeruzalem; volgens postchiliasten regeert Christus onzichtbaar vanuit de hemel, zowel nu als straks.

Postchiliasten noemen zich zelden zo; ze hebben het ook niet vaak over die ‘duizend jaar’. Waar het hen om gaat is dat er in déze ‘bedeling’ (tot op de wederkomst van Christus) nog een geweldige bloeitijd van de Kerk zal komen, en of die letterlijk duizend jaar zal duren is minder belangrijk. Het is een toekomstverwachting die we in de Angelsaksische landen aantreffen bij de puriteinen (o.a. Jonathan Edwards en George Whitefield), en in Nederland in de ‘Nadere Reformatie’. In de laatste decennia hoorde ik zulke geluiden onder anderen bij prof. dr. C. Graafland, ds. G. Zijderveld ds. P. den Butter, dr. W. van Vlastuin.

In Noord-Amerika vind je zulke postchiliasten trouwens niet alleen onder calvinisten, maar ook onder evangelicalen. In 2008 verscheen het werk Dominion! van de bekende dr. C. Peter Wagner. Daarin presenteert hij zich als een vertegenwoordiger van de dominion theology – een zusje van het postchiliasme. Nu heb ik het niet zo op die dominion (of kingdom) theology begrepen, vooral op die extreme varianten ervan die leren dat christenen over de hele wereld de politieke dominantie zullen verwerven. Dat zou betekenen dat christenen overal als een soort sharia de oudtestamentische wetgeving zullen invoeren, die onder andere de steniging van overspeligen en homoseksuelen inhoudt. Maar er zijn ook gematigder vormen, die slechts inhouden dat er een tijd van Grote Opwekking nadert: massale bekeringen en een bloeiende Kerk.

Prechiliasten moesten van het idee van een opwekking in de eindtijd gewoonlijk niet veel hebben. Hun visie op de eindtijd was erg somber en pessimistisch: het wordt op aarde steeds beroerder, ook onder christenen (niet de grote opwekking, maar de grote ‘afval’ onder leiding van de Antichrist!), en tegen de tijd dat Christus terugkomt zullen er niet veel ware christenen zijn overgebleven. Vandaag is dat beeld aan het veranderen. 

Tegenover een optimistisch postchiliasme hoeft niet noodzakelijk een pessimistisch prechiliasme te staan. Ook het prechiliasme sluit als zodanig niet de mogelijkheid uit van een Grote Opwekking, een grote bloei van de Kerk (al of niet verbonden met een massale bekering in Israël) in de eindtijd. Beiden zouden zich hierin kunnen vinden: er komt nog een heerlijke, wereldwijde opwekking vóór de wederkomst van Christus.

Tegenover het optimistische, postchiliastisch getinte toekomstbeeld van bevindelijk-gereformeerde én van Wagneriaanse snit (ik bedoel niet Richard Wagner, maar Peter) zie ik ruimte voor een optimistisch prechiliasme van evangelische snit. Dat is een opvatting die weliswaar eraan vasthoudt dat Christus terugkomt vóór, en niet pas ná het messiaanse vrederijk, maar dat mét het postchiliasme een optimistische visie op de eindtijd deelt, inclusief een grote opwekking op alle terreinen van het leven, massale bekeringen in de derde wereld én in het Westen, en een bloeiende Kerk. De tijd van de Antichrist betekent inderdaad verschrikkelijke ‘afval’. Ik zie het echter niet noodzakelijk als tegenstrijdigheid dat de tijd van de grootste ‘afval’ (schijnchristenen) wel eens de tijd van de grootste opwekking (ware christenen) zou kunnen zijn.


Boekrecensie van: Komt er een Grote Opwekking...