Israëls lasteraars en hun nep berouw
Israel, 8 oktober 2014
door Caroline Glick
Dr. Richard Horton, redacteur van het Engelse medische tijdschrift The Lancet, is niet veranderd door zijn bezoek aan Israël vorige week.
Horton kwam vorige week naar Israël als gast van het Rambam Medisch Centrum in een poging zichzelf uit het gat te trekken waar hij zichzelf had ingegraven. Op 19 augustus publiceerde Horton namelijk een brief van 1600 woorden, waarin hij Israël criminaliseerde. Israël werd daarin beschuldigd van het plegen van oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid. De auteurs riepen op tot een boycot van Israël, met inbegrip van de Israëlische academische wereld. Sinds de publicatie op de website van Lancet oogstte deze brief 20.000 handtekeningen.
De brief maakte geen melding van het feit dat de oorlog deze zomer werd begonnen door Hamas met de illegale aanvallen met een raketten- en granatenoffensief tegen Israëlische bevolkingscentra. De gewaardeerde medische professionals die de brief schreven, verzuimden tevens te vermelden dat Hamas haar operationele hoofdkwartier had gevestigd in het Shifa ziekenhuis in Gaza. En natuurlijk gingen ze helemaal voorbij aan het onderliggende feit dat de hele campagne van Hamas tegen Israël zelf een misdaad tegen de menselijkheid was.
Onmiddellijk na de publicatie bracht Prof. Gerald Steinberg, hoofd van NGO Monitor, aan het licht dat de belangrijkste auteurs antisemieten met schuim-op-de-mond waren. Dr. Paola Manduca en Dr. Swee Ang verspreidden een video, getiteld "CNN, Goldman Sachs & de Zio Matrix". Deze werd geproduceerd door de voormalige Grote Tovenaar van de Ku Klux Klan, David Duke.
Zoals de Britse Telegraph al meldde bij het verspreiden van die video, heeft Dr. Ang haar publiek aangespoord te beseffen dat de Joodse dreiging die in de video wordt beschreven, een bedreiging voor de mensheid is. In haar woorden: "Het gaat niet over Palestina - het gaat over ons allen!" Wat het aandeel van Dr. Manduca betreft, zoals de Telegraph meldde, heeft zij Israël ervan beschuldigd verantwoordelijk te zijn voor de bombardementen in de Boston Marathon. En zij verspreidde een artikel waarin Israël werd vergeleken met een "wurg-vijg", die zoals de Telegraph uitlegde, "rond andere bomen groeit en hun zonlicht wegneemt, wat vaak resulteert in de dood van de oorspronkelijk bomen."
Prof. Steinberg rangschikte Hortons lange publicatie als anti-Israël laster onder het mom van een wetenschappelijk onderzoek. Horton reageerde met verontwaardiging op deze eerste kritiek, die ging over zijn beslissing deze lasterlijke brief te publiceren. Hij vertelde de Telegraph dat de antisemitische standpunten van de auteurs "volkomen irrelevant" waren. Hij noemde de kritiek op zijn beslissing om de brief te publiceren, "een lastercampagne".
Horton zegde vervolgens niet toe de brief terug te trekken - die nog steeds op de website van Lancet staat - "zelfs indien [de kritiek van de auteurs] als bewezen werd bevonden."
Nu de verontwaardiging zich tegen hem opbouwde, en de stank van de Jodenhaat van zijn collega's sterker aangroeide, begon Horton de hitte ervan te voelen. Dus nadat hij geweigerd had om een brief van Israëlische artsen uit Rambam te publiceren, die de lasterlijke aanslagen tegen Israël verwierpen, aanvaardde Horton de uitnodiging van Rambam om naar Israël te komen vorige week, en uit de eerste hand te leren hoe geen van zijn beweringen waar zijn.
Aan het eind van zijn driedaagse bezoek gaf Horton een lezing op Rambam, waarin hij de Jodenhaat in Kozakken-stijl van zijn collega's Ang en Manduca veroordeelde. Maar ondanks zijn schijnbare berouw heeft Horton niet hun brief verworpen. Hij was het er niet mee eens om de laster van The Lancet-website te verwijderen.
Hortons selectieve berouw was een uiting van minachting voor Israël, voor zijn Israëlische gastheren en voor hun heroïsche inspanningen gedurende drie dagen om aan te tonen dat Israël goed is, en niet kwaad. Maar in plaats van hem op zijn onaangename gedrag te wijzen, omhelsden de hoofden van Rambam en andere critici hem en prezen zijn transformatie.
Daarom schreef Dr. Anthony Luder, de directeur van kindergeneeskunde van het Ziv Medical Center in Safed, in een brief die de Jerusalem Post afgelopen maandag publiceerde: "In wat lijkt op een academische versie van het syndroom van Stockholm, zijn mijn gewaardeerde collega's van het Rambam Medical Center er slechts in geslaagd zand te strooien in de ogen van de medische gemeenschap door de legitimatie van een haatdragende hypocriet en een verschrikkelijke wetenschapper."
Hortons gedrag is zeker in overeenstemming met wat een standaard gebruiksprocedure is geworden in een groot deel van het Europa van vandaag de dag. Eerst, val Israël aan. Als u erop aangesproken wordt, geef dan een verduidelijking of een kuchende verontschuldiging die geen enkele intrekking bevat van uw onwaarheden. Vanwege uw bereidheid om de retoriek van uw leugenachtige beschuldigingen te temperen, kunt u verwachten vergeven te worden door Israël en hen die zich zorgen maken over de waarheid in uw land.
Overweging van het gedrag van de nieuwe Zweedse
regering
Tijdens zijn inaugurele toespraak afgelopen vrijdag, heeft de nieuwe sociaal-democratische Zweedse minister-president, Stefen Lofven, aangekondigd dat zijn regering een niet-bestaande Palestijnse staat zal erkennen.
Israël heeft terecht boos gereageerd op zijn verklaring, erop wijzend dat de reden dat er tussen Israël en de Palestijnen geen vredesakkoord is ondertekend, is dat de Palestijnen het tot zinken hebben gebracht en onderhandelingen voorkomen hebben in de afgelopen vijf jaar.
Bij het zien van Israëls boze berisping van Lofven's verklaring, gaf de Zweedse ambassade in Tel Aviv een verklaring af dat Zweden een onderhandelde regeling ondersteunt en dat de banden met Israël waardevol zijn. Ambassadeur Carl Magnus Nesser vertelde aan Army Radio dat de opmerking was gemaakt om te helpen met de start van vredesbesprekingen.
Lofven's verklaring was niet opmerkelijk omdat hij zichzelf altijd al heeft geopenbaard als een fan van de Palestijnse terroristen die weigeren Israëls bestaansrecht te erkennen. Dat is ook gedurende decennia het Zweedse beleid geweest.
Wat opmerkelijk was met Lofven's verklaring, is dat hij het deed in zijn inaugurele rede voor het Zweedse Parlement.
Wat dit betekent, is dat in Zweden de ondersteuning van de Palestijnen tegen Israël niet meer een kwestie van buitenlands beleid is. Het is een kwestie van binnenlandse beleid geworden.
Zoals Benjamin Weinthal in de Monday's Post heeft uiteengezet, zorgen Zweedse sociaal-democratische politici, die geen enkele verbinding hebben met het buitenlands beleid, voor lange lijsten van laster tegen Israël en veroordelen Joden die aandringen op de ondersteuning van de Joodse staat. Lofven's regering weerspiegelt deze anti-Israël houding, of eerlijk gezegd: antisemitische trend.
Lofven benoemde de in Turkije geboren Green Party politicus Mehmet Kaplan tot minister van Ruimtelijke Ordening en Milieu om in zijn regering te dienen. Drie jaar geleden heeft Kaplan deelgenomen aan de illegale Turkse pro-Hamas flotilla naar Gaza, als passagier aan boord van het terroristische Mavi Marmara schip. In een bijeenkomst deze zomer gebruikte hij jihadistische taal en riep op tot de "bevrijding van Jeruzalem", en de "bevrijding van Palestina". Kaplan heeft de Zweedse jihadisten die naar Irak en Syrië reizen om te vechten voor de islamitische staat, vergeleken met Zweedse vrijheidsstrijders die tegen de Sovjets vochten in Finland tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Andere toonaangevende politici in de Sociaal Democratische Partij reisden naar Israël en namen deel aan rellen tegen de IDF-troepen.
Met andere woorden, Zweedse politici hebben het anti-Israël activisme onderkend als een krachtig instrument voor het vergaren van binnenlandse steun. Dit is de reden waarom Lofven zo veel meer tijd besteedde aan het bespreken hiervan in zijn inaugurele rede, dan dat hij bezig is geweest met bijvoorbeeld het bespreken van de 'killing fields' in Syrië en Irak.
Maar net zoals Horton niet bereid was om te worden samengevoegd samen met zijn kameraden van de Ku Klux Klan, zo willen de Zweden ook niet toegeven dat hun vijandigheid jegens Israël ongepast is bij hun binnenlandse overwegingen, die niets te maken hebben met wat Israël doet.
Horton's nep-berouw en de "uitleg" van de Zweedse ambassade vloeien voort uit dezelfde bron. Ze vertellen ons iets over wat er gebeurt in Europa en hoe we moeten omgaan met Europa terwijl het zich voor onze ogen transformeert.
Europa is bezig om af te zien van de idealen van de verlichting en gaat het autoritarisme en de irrationaliteit omarmen.
Maar het is niet bereid om toe te geven wat men doet. Dientengevolge is het mogelijk om de idealen onder te schoffelen tot schande van de Europeanen, vanwege hun irrationele onverdraagzaamheid en daarmee het proces vertragend.
Horton zal ter bestemder tijd ongetwijfeld terugkeren tot het openlijk belasteren van Israël. De Zweedse regering zal ons ook te zijner tijd weer aanvallen.
Maar hen dwingen dit te vertragen is belangrijk.
Of Europa's neerwaartse spiraal al dan niet te stuiten is, is niet relevant voor Israël, omdat het voldoende duidelijk is, dat indien Europa besluit om haar huidige weg te verlaten, het niet zal zijn vanwege iets dat Israël doet.
Geconfronteerd met deze situatie moet Israël worden geleid door twee doelen wanneer het wordt geconfronteerd met Europa. Het is nodig dat het stopt met zich zorgen te maken over wat de Europeanen ervan denken, en het moet zo veel mogelijk de blootstelling aan de Europese markt beperken.
Over dit laatste probleem, tenzij er iets fundamenteels verandert, valt niet te ontkennen dat op een bepaald punt in de komende 10 tot 15 jaar, Europa de boycot van Israël door de Arabische Liga zal vergezellen. Israël moet voor die tijd alternatieve markten ontwikkelen voor haar export.
Wat de voorgaande kwestie betreft: Europa's belangrijkste niet-economische wapen tegen Israël vandaag de dag is het feit dat het Israëlische publiek en met name Israëls elites het nog wat kan schelen wat Europa van ons denkt. Voor de Israëli's is het nodig tijd om te begrijpen dat de Europese haat voor Israël niets te doen heeft met iets wat Israël doet.
Oorspronkelijk gepubliceerd in The Jerusalem Post.
De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].
(Vertaald door Harry Sleijster)