Bron: Caroline Glick - www.carolineglick.com

Het leven onder Amerikaanse paraplu

Israel, 6 maart 2015

door Caroline Glick

Zuid-Korea leeft onder een Amerikaanse veiligheidsparaplu. Zowel op conventioneel als op nucleair niveau zijn de Zuid-Koreanen afhankelijk van de VS om Noord-Korea af te schrikken van hen aan te vallen en hun land binnen te vallen.

Afgelopen vrijdag berispte de Amerikaanse onderminister van Buitenlandse Zaken, Wendy Sherman, de Zuid-Koreanen, omdat ze te nationalistisch zijn. In haar woorden: "Nationalistische gevoelens kunnen nog steeds worden uitgebuit, en het is niet moeilijk voor welke politieke leider dan ook om goedkoop applaus te vergaren door het belasteren van een voormalige vijand."

De Zuid-Koreanen interpreteerden haar opmerkingen als kritiek op hun president, Park Geun-hye, vanwege haar weigering om de herenigingsgesprekken met Noord-Koreate herstellen, wat weer te wijten is aan Pyongyang's weigering om het ontmantelen van hun nucleaire programma te bespreken.

Sherman onderhandelde over het nucleaire pact van de VS met Noord-Korea in de jaren 1990. De Noord-Koreanen gebruikten de deal als een rookgordijn waarachter ze kernwapens ontwikkelden tijdens het ontvangen van financiële steun van de VS, die het regime betaalde voor het ondertekenen van de deal.

Klik en lees meer over Caroline Glick en haar boek, websites, lezingen, etc...Zodra Pyongyang klaar was om naar voren te komen als een nucleaire macht, gooide het de nucleaire inspecteurs eruit, opende de verzegelde nucleaire plaatsen, annuleerde zijn handtekening onder het Nucleaire Non-proliferatieverdrag en begonnen met de proeven met nucleaire bommen.

Sherman is nu hoofdonderhandelaar van de VS in de P5+1 nucleaire gesprekken met Iran.

Deze week reisde President Park naar Saoedi-Arabië, waar zij een deal tekende om twee kernreactoren voor de oliegigant te bouwen.

De waarheid is dat de Noord-Koreanen geen kernwapens nodig hadden om Zuid-Korea af te schrikken van hen aan te vallen. Pyongyang bezit een van de grootste en krachtigste artillerie-arsenalen ter wereld en het heeft genoeg artilleriestukken die gericht zijn op Seoul om de Zuid-Koreaanse hoofdstad naar het stenen tijdperk te bombarderen.

Het nucleaire arsenaal van Noord-Korea is niet primair gericht tegen Seoul. Het is gericht tegen Washington. En zoals de VS verlegen is in zijn verdediging van Zuid-Korea en zijn constante pogingen om Pyongyang te paaien wel aangeven, is Washington afgeschrikt.

De dag nadat de Saoedische koning Salman zijn nucleaire deal met Park ondertekende, kwam de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, aan in Riyad om hem te ontmoeten, evenals de ministers van Buitenlandse Zaken van de zes leden van de Gulf Cooperation Council: Saudi-Arabië, Bahrein, de Verenigde Arabische Emiraten, Koeweit, Qatar en Oman.

Volgens de nieuwsberichten bood Kerry de Arabische leiders aan om hen onder de Amerikaanse nucleaire paraplu te plaatsen om hen te beschermen tegen het nucleaire wapenprogramma van Iran.

Er kan geen twijfel over bestaan ​​dat in zijn gesprekken met de Zuid-Koreaanse leider, koning Salman is besproken hoe het leven onder een Amerikaanse veiligheidsgarantie is. En het is moeilijk om in te zien dat hij van mening is dat het een goede zaak is.

Het is niet alleen maar dat de VS is afgeschrikt door Noord-Korea, en daarom bereid is om Zuid-Korea te vernederen en in gevaar te brengen, om maar het wedijveren met Pyongyang te voorkomen. Het is namelijk zo dat de Amerikaanse president Barack Obama de geloofwaardigheid van de Amerikaanse veiligheidsgaranties heeft vernietigd door er herhaaldelijk niet pal voor te staan.

Tijdens de Koude Oorlog waren West-Duitsland en de rest van West-Europa in staat om te functioneren onder de nucleaire paraplu van de VS, aangezien de Sovjet-Unie erdoor werd afgeschrikt Duitsland binnen te vallen - dank zij de nucleaire dreiging van de VS. Moskou geloofde dat het de VS ernst was toen het aan de Sovjet-Unie beloofde het met kernkoppen te bombarderen als het tanks naar West-Berlijn zou zenden.

Obama echter wilde niet eens beperkte luchtaanvallen ondernemen tegen de Syrische president Bashar Assad, nadat hij Obama's 'redline' overschreed, en zijn tegenstanders aanviel met chemische wapens.

Obama faalde om te voldoen aan zijn eigen 'redline', omdat hij niet wilde dat Assad's beschermers in Teheran overstuur zouden raken. Om de geloofwaardigheid van zijn bedoelingen op te bouwen, om Teheran te sussen, verraadde Obama het Syrische volk - en zijn eigen belofte - om hen te verdedigen tegen chemische aanvallen. Dus zelfs zonder kernwapens is Teheran Obama aan het afschrikken.

Buiten dat, net zoals Pyongyang helemaal geen kernwapens nodig heeft om Zuid-Korea te vernietigen, hoeft Iran de Golfstaten niet met kernwapens aan te vallen om hen te domineren en hun ondergang te veroorzaken.

Iran kan deze regimes onderwerpen en vernietigen gewoon met behulp van haar partners en hun economieën bedreigen met haar controle over zowel de Straat van Hormuz als de Golf van Aden. Iran kan de Saoedi's op hun knieën krijgen zonder ook maar ergens in de buurt een nucleair wapen te komen.

En net als premier Benjamin Netanyahu zijn ook de Arabische leiders ervan overtuigd dat Sherman en haar baas Kerry - net zoals ze deed in 1999 met Pyongyang - nu voor Iran de weg vrijmaken om nucleaire wapens te ontwikkelen.

Als de Arabieren spotten met het Amerikaanse aanbod van een nucleaire paraplu, hebben de Israëli's nog niet eens de luxe om hun neus op te halen  bij dit aanbod, omdat er geen reden is om te geloven dat zelfs een geloofwaardige nucleaire paraplu Iran zou ontmoedigen om Israël aan te vallen met nucleaire wapens.

In het geval van Israël zijn er een aantal scenario's waar Iran er een voordeel in zal zien om Israël aan te vallen met kernwapens, hetzij rechtstreeks, hetzij via een van haar partners die nu Israël langs drie grenzen aan het omsingelen zijn.

We zijn dus vertrokken met de vraag hoe te voorkomen dat Iran kernwapens verkrijgt.

Zoals Netanyahu dinsdag in zijn toespraak voor de gezamenlijke huizen van het Congres verklaarde, is de deal die Obama nu aan Iran aan het aanbieden is: het "blokkeert niet Iran's pad naar de bom - het effent Iran's pad naar de bom."

Door het intact laten van de nucleaire infrastructuur van Iran, en de belofte de beperkingen van het nucleaire programma van Iran binnen tien jaar te beëindigen, stelt Obama Iran in de gelegenheid om nucleaire wapens te verwerven zowel door vals te spelen zoals de Noord-Koreanen dat deden, of door de deal uit te zitten en onmiddellijk erna op te komen als nuclaire macht.

Hoe dan ook, de deal in haar huidige vorm versterkt het regime. Het verrijkt de ayatollahs en legitimeert hun autoriteit en hun leidende acties en aspiraties.

Volgens wapenbeheersingsexpert Graham Allison van de Harvard University, en ook anderen, is het probleem met het trachten te voorkomen dat Iran kernwapens verkrijgt, dat Iran het 'point of no return' in termen van nucleaire 'knowhow' in 2008 passeerde. Het beheerst de techniek en de wetenschap en heeft daarom de middelen om nucleaire wapens te ontwikkelen, en tevens om nucleaire infrastructuren te herbouwen, die mogelijk worden vernietigd of beschadigd bij lucht- en andere aanvallen.

Gezien deze sombere stand van zaken zijn er drie manieren om het probleem aan te pakken.

Het eerste pad is vergelijkbaar met Israëls contra-terreurstrategie van 'het maaien van het gazon'. Naar contraterreur-spraakgebruik houdt "grasmaaien" in het vernietigen van zo veel mogelijk van de terroristische infrastructuur die de terroristische vijand bezit, in een zo kort mogelijke periode, en vervolgens het proces te herhalen nadat de terreurgroep zijn mogelijkheden reconstrueeert.

In het geval van Iran's nucleaire infrastructuur zou een "maaien van het gazon"-aanpak inhouden het gebruik van geweld tegen zo veel Iraanse nucleaire installaties als mogelijk in een korte campagne teneinde het Iraanse productieschema voor zo lang mogelijk terug te plaatsen, en dan het proces te herhalen wanneer Iran zijn mogelijkheden reconstrueert.

Het tweede pad om Iran's nucleaire vooruitgang blokkeren is het gebruiken van dwangdiplomatie, inclusief harde economische sancties en andere bestraffende middelen om Iran te dwingen om zijn nucleaire installaties te ontmantelen en deze dwangmatige diplomatie te koppelen aan een onopvallend inspectie-regime om langetermijn naleving te verzekeren.

Het derde middel van inperken van de nucleaire ambities van Iran houdt in de omverwerping van het regime door middel van actieve steun - met inbegrip van organisatorische ondersteuning en wapens ten behoeve van de regime-tegenstanders.

Toen Netanyahu op dinsdag tot de gezamenlijke huizen van het Congres sprak, vorderde hij direct de eerste twee paden naar het voorkomen dat Iran kernwapens zou verkrijgen, en indirect vorderde hij het derde pad.

Netanyahu verstrekte een nuchter en zorgvuldig opgebouwd argument om te voorkomen dat Iran kernwapens zou verkrijgen. Hij toonde vervolgens waarom Obama's nucleaire onderhandelingsstrategie Iran in staat stelt een kernmacht te worden. Daarbij bouwde Netanyahu voldoende twee-partijen steun in het Congres op voor een Israëlische aanval tegen Iran's kernwapens om Israël te beschermen tegen de regering-Obama.

Of Netanyahu de opdracht zal geven tot zo'n aanval, of wanneer een dergelijke aanval het meest effectief zou kunnen zijn, is onmogelijk te beoordelen. Maar hij verzekerde de steun van het Congres ervoor.

Netanyahu creëerde ook een opening voor die wetgevers die bang zijn voor de deal waarover Obama nu onderhandelt, om hem te beletten deze te voltooien. Of en wanneer ze van de gelegenheid gebruik zullen maken, is nog onduidelijk. Obama heeft een enorme kracht en invloed over de Democratische wetgevers en hij heeft geen scrupules om het zo te gebruiken dat hij zijn zin krijgt.

Aan de andere kant, wat werd gestimuleerd door Netanyahu, hebben de Republikeinen ook macht. Als ze het oordeelkundig gebruiken, zullen ze in staat zijn om 67 stemmen te behalen ten voordele van wetgeving. Dat zou van Obama eisen om goedkeuring van de Senaat te verkrijgen voor zijn nucleaire deal en dat zou zware economische sancties op Iran plaatsen als het niet voldoet aan de genoemde gedragsregels, namelijk het beëindigen van de ondersteuning van terrorisme, en dat het ook zijn inmenging in de interne aangelegenheden van andere staten beëindigt, en tevens zijn bedreigingen richting Israël om het te vernietigen, zoals Netanyahu heeft uitgelegd.

Buiten dat, door duidelijk te maken dat het pure dwaasheid is om te veronderstellen dat Iran zich op magische wijze zal veranderen in een verantwoordelijke speler op het internationale toneel na het veiligstellen van de deal, verstrekte Netanyahu de beweegredenen voor een strategie van regime-verandering. Of een toekomstige regering deze optie oppakt is onduidelijk, maar het is nu duidelijk dat, gezien het feit dat Iran de technologische en wetenschappelijke capaciteit heeft om kernwapens te ontwikkelen, de enige manier om op de lange termijn te voorkomen dat dit gebeurt, is het omverwerpen van het regime.

Obama en zijn adviseurs beweren dat er slechts twee opties zijn - hun overeenkomst, die het Iran mogelijk maakt om in de komende jaren een nucleair arsenaal te bouwen, of oorlog. Wat Netanyahu duidelijk heeft gemaakt is dat dit een valse keuze is. De VS is sterker dan Iran. Het heeft meer invloed dan Iran. Alles wat het nodig heeft om een ​​betere overeenkomst te krijgen is een sterk verminderd verlangen om er één te sluiten.


Oorspronkelijk gepubliceerd in The Jerusalem Post. 
 

De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].

(Vertaald door Harry Sleijster)

 

 

 

Counter