Bron: Caroline Glick - www.carolineglick.com

Amerikaans herstel door Ted Cruz
[Een analyse van de Amerikaanse presidentskandidaten]

Israel, 26 januari 2016

door Caroline Glick

Onder president Barack Obama zijn de Verenigde Staten fundamenteel veranderd. Van een land van vrijheid en moed kwam het in zeven jaar presidentschap van Obama - en nu handelt Amerika als over-gereguleerd land van risicomeiding.

In het Midden-Oosten geldt het nieuwe Amerika als verraderlijk en zielig. Het wordt veracht door haar bondgenoten en geminacht door zijn vijanden.

Denk aan de toestand van de Amerikaanse betrekkingen met Saoedi-Arabië.
Volgend op de trip van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, naar Wenen vorige week, waarbij hij samen met zijn goede Europese vrienden een ontmoeting had met de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken, Mohammed Zarif, waar hij het einde van de internationale sancties tegen Iran aankondigde, reisde de Amerikaanse topdiplomaat naar Saudi-Arabië.

Het doel van de reis was om Amerika's voortdurende toewijding aan zijn belangrijkste bondgenoot in de Perzische Golf te demonstreren.
Het was een bluf en niemand waardeerde het.

Klik en lees meer over Caroline Glick en haar boek, websites, lezingen, etc...De deal van Obama en Kerry met Iran verkoopt Saoedi-Arabië en de rest van de VS-bondgenoten in het Midden-Oosten. Het is heel eenvoudig, je kunt niet pro-Iraans en pro-Israël en pro-Arabische Golfstaten zijn op hetzelfde moment.
De Saoedi's weten het. Zij hebben Amerika opgegeven.

Kerry's enige grote media-optreden in het koninkrijk vond plaats bij de Amerikaanse ambassade. Dat was spreken voor een publiek van mensen van wie hij de loonstrookjes tekent. Kerry stelde met nogal loze woorden: "Wij hebben een vaste relatie en een zo duidelijke alliantie en een zo sterke vriendschap met het koninkrijk van Saoedi-Arabië als we altijd hebben gehad. En niets is er veranderd, omdat we met een land in de regio gewerkt hebben om een ​​nucleair wapen te elimineren."

Het is een duidelijk teken van verminderde status van Amerika dat niemand de moeite nam om een vraag te stellen over de belachelijke uitspraak van Kerry. Zeven jaar van fundamentele transformatie van Amerika onder Obama, en niemand kan het wat schelen wat de Amerikanen zeggen.

Amerika's afgewezen bondgenoten hebben vrede met zijn wereldwijde zelfvernietiging. Maar dat betekent niet dat ze niet bidden dat Amerika tot bezinning komt. Helaas kan de geschiedenis niet eeuwig wachten. De tijd raakt op.

Een langzame verandering zal niet voldoen. De wereld verandert te snel en te gevaarlijk voor een aarzelende opvolger. En ook voor iemand die er niet in slaagt te erkennen dat het totale buitenlandse beleid van Obama van meet af aan moet worden afgewezen.

En nee, ook al is het onmogelijk om te weten wat de toekomst zal brengen, het is zeker dat de VS zich niet kan veroorloven om in november de verkeerde leider te kiezen. 2020 zal naar alle waarschijnlijkheid te laat zijn.

En dus, een week voordat de eerste stemmen in de presidents-voorverkiezingen van 2016 worden uitgebracht - wie onder de kandidaten heeft de moed en de capaciteit om een ​​contrarevolutie in de Amerikaanse buitenlandse politiek uit te vaardigen?

Wie heeft de moed en de capaciteit om Amerika's grootheid te herstellen in binnen- en buitenland, het herstel van zijn statuur, niet alleen als het land van vrijheid en moed, maar als de meest betrouwbare bondgenoot én gevreesde vijand in de hele wereld?

Als we zien dat beiden, de voormalige minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton én de socialistische senator Vermont Bernie Sanders, het buitenlandse beleid van Obama hebben onderschreven, dan zijn de Democraten niet het antwoord.

Het laat slechts de Republikeinen voor ons over. Volgens Real Clear Politics gelooft 64 procent van de Amerikanen dat hun land de verkeerde kant op gaat. En boze kiezers gaan historisch naar de partij die niet aan de macht is geweest. Dus de Republikeinen hebben alle reden om te geloven dat ze kunnen winnen in november.

Maar welke kandidaat is klaar voor de taak? Hoewel het veld met kandidaten breed blijft, geven de peilingen aan dat de race vandaag een wedstrijd tussen zakenman Donald Trump en Texas Senator Ted Cruz is geworden. Florida Senator Marco Rubio blijft de keuze van de Republikeinse elite, ondanks zijn lage enquêtecijfers, en moet dus moet ook overwogen worden.

Op het eerste gezicht geven zowel Trump als Cruz antwoord op het verlangen van de kiezers naar een Amerikaans herstel. De woede kanaliseert zich, zowel die welke de Republikeinse kiezers voelen ten opzichte van hun congres-leiderschap, als de woede tegen de partij-elite die volgens de kiezers weigerde om voor hen te vechten. Beide kandidaten benadrukken hun outsider-status.

Trumps anti-establishment betrouwbaarheid is gebaseerd op het feit dat hij nooit verkozen is. Het is waar, Trump geeft toe dat hij als een zakenman wel met politiek gespeeld heeft om zijn winst te maximaliseren, en zo te profiteren van de ergste aspecten van het Amerikaanse politieke systeem.

Maar Trump stelt voorop, met enige geloofwaardigheid, want hij doet zelf de financiering van zijn campagne, dat hij als president in staat is om op te treden tegen de wil van de donor-klasse, aan wie de presidentskandidaten over het algemeen verplichtingen zullen hebben als gevolg van hun afhankelijkheid van de politieke bijdragen.

Cruz is een heel ander persoon. Cruz is, met de woorden van Margaret Thatcher, een overtuigingspoliticus. Hij is niet in de politiek om een ​​deal te maken. Hij is in de politiek om het ​​verschil te maken.

Volgens iedereen is Cruz een van de meest begaafde aanklagers. Als Cruz een succesvolle carrière buiten de politiek had gewild, dan zou hij zijn keuze kunnen maken uit topbedrijven en -corporaties - die aan zijn deur komen.

Met andere woorden, als hij miljarden had willen maken en een dealmaker als Trump had willen zijn, dan was de weg open voor hem.

Cruz zag af van een lucratieve carrière in de private sector, omdat hij geloofde dat het voor hem belangrijker was om zijn land te dienen. Tijdens zijn vier jaar in de Senaat heeft Cruz onvermoeibaar gewerkt om de binnenlandse en buitenlandse politieke agenda van Obama te blokkeren. Hij is Israëls meest uitgesproken bondgenoot geweest. Hij is de meest uitgesproken criticus geweest van Obama's nucleaire en financiële capitulatie voor Iran en zijn verraad van de soennitische bondgenoten van Amerika.

Cruz heeft alle macht van zijn ambt als senator gebruikt om het radicale beleid van de regering-Obama te bestrijden. Maar dat is niet alles wat hij heeft gedaan. Cruz heeft samengewerkt met organisaties aan de basis, in Texas en in het hele land, om het publiek in staat stellen om op te komen voor hun rechten.

Een van de vreemdste aanvallen tegen Cruz was de bewering dat hij een opportunist is geweest. Cruz, zo werd dan betoogd, gelooft niet echt in de beweegredenen waarvoor hij vecht. Hij doet het gewoon om donaties te krijgen, of media-belangstelling, of stemmen.

Maar dat is belachelijk. Bijvoorbeeld, de meeste van de dingen die Cruz voor Israël heeft gedaan, hebben hem geen voordeel gebracht. Cruz deed meer dan enig ander Republikein om de regering te dwingen het verbod op Amerikaanse vluchten naar Israël tijdens Operatie Protective Edge te beëindigen. Hetzelfde geldt voor zijn leidende rol in het stimuleren van het verzet tegen Obama's nucleaire deal met Iran.

Geen grote Joodse donoren kwamen naar de kant van Cruz als gevolg van zijn onvermoeibare inspanningen om Israël en de VS-alliantie met de Joodse staat te verdedigen. Conservatieve Joodse commentatoren hebben zich opgesteld achter senator Marco Rubio, die veel minder vaak het voortouw nam dan Cruz om Israël te verdedigen.

Erger nog, in tegenstelling tot Cruz, heeft Rubio een aantal van de ergste beleidspunten van Obama in het Midden-Oosten ondersteund. Deze omvatten het besluit van Obama om de omverwerping van de Egyptische president Hosni Mubarak te ondersteunen. En het aanzetten tot de omverwerping van de Libische dictator Muammar Gaddafi. Deze beleidspunten, welke Rubio en zijn conservatieve Joodse supporters steunden, gaan samen met Obama's nucleaire verdrag met Iran, met zijn rampzalige invloed op de pro-Amerikaanse regeringen, waaronder Israël, en op de mondiale veiligheid, en op de Amerikaanse nationale veiligheid.

Misschien is wel een van de vreemdste ontwikkelingen in de Republikeinse strijd, dat niet alleen de conservatieve Joodse commentatoren zich achter Rubio hebben opgesteld, maar ze hebben ook een buitensporige ruwheid en haat richting Cruz afgegeven, die zij meer tegenstaan dan Trump.

Trump heeft van zijn kant een Midden-Oosten-beleid bepleit dat nauwelijks begrijpelijk is. Het kreunt van inconsequentie en verrassende vijandigheid jegens Israël.
Aan de ene kant benadrukt Trump voortdurend dat hij als president het geweldigste zal zijn wat Israël ooit gebeurd is.
Maar aan de andere kant vertelde hij een maand geleden aan Joodse Republikeinen dat hij niet Jeruzalem zal erkennen als de hoofdstad van Israël. En hij gaf Israël de schuld voor de afwezigheid van vrede met de Palestijnen.
Maar in de derde plaats vertelde hij een week geleden aan een evangelische christen-verslaggever, dat hij het verplaatsen van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem voor "honderd procent" steunt.

Begrijpt u het?

En dat brengt ons terug naar de belangrijkste vraag of Amerika weer groot wil zijn, vertrouwd door zijn bondgenoten, gevreesd door zijn vijanden, en een veilig thuisland. Want als dat het geval is, dan moeten kiezers niet vragen wie hun woede het beste kanaliseert, maar: wie heeft de moed en de capaciteit om het beleid van Obama terug te draaien. Hoe kan van Rubio, die zich aansluit bij enkele van de meest verwoestende beleidspunten van Obama, of van Trump, die geen consequent beleid heeft, worden verwacht om te doen wat gedaan moet worden?

Door middel van de bereidheid van Ted Cruz, die zijn woorden in overeenstemming brengt met zijn daden en te doen wat hij gelooft, zelfs wanneer dat te doen hem geen voordeel brengt, en tevens door zijn duidelijke erkenning dat de Amerikaanse buitenlandse politiek moet rusten op de eenvoudige regel van goed te zijn voor je bondgenoten en hard tegenover je vijanden - daardoor heeft Ted Cruz bewezen dat híj alleen de moed en de capaciteit heeft om een ​​Amerikaans herstel te leiden. 
 

De schrijver is de auteur van The Israeli Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East [De Israëlische Oplossing: Een Eén-Staat-Plan voor vrede in het Midden-Oosten].

(Vertaald door Harry Sleijster)

 

 

 

Counter