Libelle nr. 49 - Kerstnummer - december 2007

Wonderen bestaan!

HEVIGE PIJN KLUISTERDE JANNEKE VLOT (45) JARENLANG AAN BED. TEN EINDE RAAD BEZOCHT ZE IN MAART VAN DIT JAAR EEN GEBEDSGENEZINGSDIENST. DAAR GEBEURDE HET ZO VURIG DOOR HAAR GEWENSTE WONDER: ZE GENAS VAN DE POSTTRAUMATISCHE DYSTROFIE DIE HAAR BIJNA ACHTTIEN JAAR KWELDE.

"Pijn, altijd was er die pijn. Op een gegeven moment was het zo erg, dat ik het lichamelijk niet meer aankon.

De avond voor mijn genezing kwam mijn vriendin op bezoek. Dat deed ze elke zaterdag; dan dronken we een wijntje en kletsten we bij. Maar die dag kon ik het niet opbrengen. Ze is huilend naar huis gegaan omdat ze dacht dat ik dood zou gaan.

Het was ook niet meer vol te houden. Niet dat ik verlangde naar de dood, ik wilde léven. Op dat moment was mijn leven eigenlijk geen leven meer.

Achttien jaar geleden heb ik na een stomme struikelpartij posttraumatische dystrofie opgelopen in mijn knie. Bij posttraumatische dystrofie, die ontstaat na een beschadiging, is je zenuwstelsel compleet verstoord. Je zenuwen zijn net microfoons: ze staan de hele tijd open. Iedere beweging, iedere trilling wordt opgezogen en doorgestuurd naar je hersenen die deze signalen vertalen in pijn. Mijn hele zenuwsysteem was op hol geslagen. Als er een zuchtje wind langs mijn been streek, huilde ik. In de jaren dat ik ziek was, ging het steeds verder bergafwaarts. Ik slikte morfine om het nog een beetje draaglijk te maken. Een paar keer per dag sleepte ik me uit bed omdat ik er wilde zijn voor mijn gezin, maar dan moest ik overgeven van de pijn. Als ik de kinderen wilde knuffelen, deed dat vreselijk veel zeer. Ik probeerde het te verbijten, maar ze merkten het natuurlijk toch. Dat vond ik verschrikkelijk. Ik wilde zo graag een vitale en gezonde echtgenote en moeder zijn. Mijn enige houvast was mijn geloof.

Op een gegeven moment werd mijn leven één gebed. Het klinkt vroom. Zo bedoel ik net niet, het was een vorm van overleven. Het troostte me om in mijn bijbel te lezen. leder jaar kocht ik nieuwe schoenen, omdat ik dacht: als ik beter ben, wil ik mooie schoenen aan. Iedereen verklaarde me voor gek. Zeker na onderzoek in het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam, waaruit bleek dat mijn been zo beschadigd was dat ik gewoon niet beter kón worden. Toch bleef ik erop vertrouwen en bad steeds weer om genezing. Sommige mensen zeiden dat ik het los moest laten en dat wonderen alleen in de tijd van de Bijbel gebeurden. Maar ik kon nergens in de bijbel vinden dat de tijd van wonderen voorbij was. En al helemaal niet dat het niet voor Janneke Vlot was weggelegd.

Op 4 maart stapten mijn man Teus en ik in de auto om naar een genezingsdienst in Leiderdorp te gaan. In een televisieprogramma had ik gezien dat een man met dezelfde aandoening als ik had daar was genezen. Verwachtingsvol gingen we naar de kerk in Leiderdorp. Hoe zou het zijn? Hoe zou de dienst verlopen? Ik was pas tegen middernacht aan de beurt. De pastor zei dat de hele gemeente moest gaan staan en dat God grote dingen ging doen. Hij zei: 'God houdt van je. Morgen zal je hele dorp op z'n kop staan, heel Nederland zal het weten.' Ik zat nog steeds doodziek in mijn rolstoel, maar ik kreeg een totale rust over me. Wat er ook gebeurt, het is goed, dacht ik. De pastor bad of God mijn lichaam wilde vernieuwen, mij nieuwe zenuwbanen wilde geven en de pijn uit mijn lichaam weg wilde nemen.

De pastor vroeg of de pijn weg was, maar ik had nog steeds vreselijke pijn in mijn rug en in mijn been. opnieuw werd er gebeden of ik genezing mocht ontvangen in Jezus' naam. En toen was het net of ik uit mijn stoel werd getild. Alle pijn verdween. Ik ging staan. Dat kon ik zomaar, zonder pijn! Ik schoof met mijn voet over de grond en Teus zei: 'Jans, doe voorzichtig!' Ik begon de stampen en Teus zei: 'Jans, niet doen!', maar ik riep: 'Ik ben beter, ik heb geen pijn meer!'

Toen heb ik gesprongen, gedanst en gehuppeld. Ik ben in Teus' armen gevlogen. Het was zó'n geschenk, het was geweldig. We zijn midden in de nacht naar huis gereden. We hadden de kinderen inmiddels gebeld en de voordeur stond al open. Teus riep: 'Jongens, jullie moeder is er!' Ze kwamen allemaal naar buiten. Ik stond nog bij de auto toen mijn zoon vroeg of ik echt zonder pijn kon lopen. 'Zal ik je eens wat laten zien?', vroeg ik. Toen ben ik door het grind naar ze toe gerend. Ze begonnen allemaal te huilen. Dat was zo'n mooi moment.

In het Erasmus Medisch Centrum hebben ze alle onderzoeken van voor mijn genezing herhaald. Waren er met de warmtecamera eerder een roze gezond been en een blauw, nauwelijks doorbloed been te zien, nu verschenen er twee roze benen op het scherm. De bloedvaten onder mijn voetzool die totaal verschrompeld waren, zaten gezond en wel weer op hun plek. Het werd helemaal stil in de onderzoekskamer. Het hele team was ontroerd. Een verpleegkundige zei: 'Het kán niet, we hebben allemaal gezien dat het beschadigd was, ongelooflijk.'

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik dit geschenk heb gekregen. Ik besef dat niet iedereen zo gelukkig is en dat vind ik moeilijk. Waarom ik wel en anderen niet? Ik kan alleen maar bidden dat anderen getroost en bemoedigd worden door hun geloof, want dat heb je zo hard nodig als je ziek bent. Ik weet als geen ander hoe eenzaam je kunt zijn. Ik heb een lieve man, lieve kinderen, maar toch waren er veel eenzame momenten. Ook als gelovige ga je door diepe dalen. Er was geen dag zonder tranen. Ik baalde dat mijn lijf altijd zeer deed. Nu huil ik nog steeds elke dag, maar dan van blijdschap. Als ik zelf koffie zet of met één van mijn dochters op stap ga... Het ontroert me zo dat ik dat soort dingen nu kan doen. Ik heb een nieuw leven, een nieuwe kans gekregen."  <<

Lees meer over de genezing van Janneke Vlot en bekijk de video...